โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเช่าที่ดินส่วนหนึ่งของโจทก์ตามโฉนดเลขที่ 272 ไปทำการค้าและให้เช่าช่วง โจทก์บอกแล้วจำเลยไม่ยอมออก ขอให้ขับไล่

จำเลยต่อสู้ว่าจำเลยไม่ใช่ผู้เช่าจำเลยเป็นผู้ซื้อที่พิพาทจำเลยชำระราคาแล้วบางส่วนและครอบครองอย่างเป็นเจ้าของมาเกิน 10 ปี จึงฟ้องแย้งขอให้พิพากษาว่าที่พิพาทเป็นของจำเลย

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยเช่าที่สร้างห้องแถวจำเลยอาศัยเอง 2 ห้อง แบ่งให้ผู้อื่นเช่าช่วง 1 ห้อง ข้อที่จำเลยว่าซื้อแล้วครอบครองฟังไม่ได้ แต่การเช่าอยู่ในความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ จำเลย ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าข้อที่จำเลยว่าซื้อนั้นเชื่อไม่ได้ คงฟังว่าจำเลยเช่า เมื่อโจทก์บอกเลิกการเช่าตามสัญญาแล้วจำเลยก็ต้องออกถ้าจำเลยจะให้ฟังว่าสัญญาเช่าอยู่ในความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ จำเลยก็ต้องตั้งเป็นประเด็นขึ้นมาให้พิจารณาในคำให้การจำเลยไม่ได้ตั้งประเด็นในข้อนี้ขึ้นมา จำเลยให้การว่าไม่ใช่ผู้เช่าเป็นผู้ซื้อต่างหาก เรื่องสัญญาเช่าอยู่ในความคุ้มครองหรือไม่จึงไม่มีประเด็น แม้จำเลยจะได้ร้องเพิ่มเติมว่าที่ที่จำเลยสร้างห้องแถวใช้เป็นที่อยู่อาศัยจึงได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ ประเด็นนี้มีขึ้นไม่ได้เลยเพราะขัดกับข้อที่จำเลยต่อสู้มาแต่ต้นว่าจำเลยซื้อไม่ได้เช่า เท่ากับว่าไม่มีการเช่า เรื่องการเช่าจะได้รับความคุ้มครองหรือไม่จึงมิได้เกิดขึ้นเลย

อีกทางหนึ่งอธิบายได้ดังนี้คือ ตามคำร้องนั้นจำเลยก็ไม่ได้ถือว่าได้เช่าที่ดินมาเพื่อใช้เป็นเคหะ จำเลยอ้างแต่เพียงว่าได้ปลูกห้องแถวอยู่อาศัย การซื้อที่ดินมาปลูกห้องแถวอาศัยมิได้เกี่ยวกับพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ แต่อย่างใด ประเด็นมีแต่เพียงว่าจำเลยซื้อหรือเช่า การเช่าเพื่ออยู่อาศัยมิได้มีใครอ้าง ที่จำเลยว่าปลูกห้องแถวอยู่อาศัยก็มิได้อ้างว่าปลูกโดยอาศัยสัญญาเช่า จึงไม่มีข้อที่จะต้องพิจารณาว่าจะได้รับความคุ้มครองหรือไม่พิพากษาแก้ให้ขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาท ฯลฯ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา