โจทก์ฟ้องว่าจำเลยร่วมกับพวกซึ่งศาลพิพากษาลงโทษไปแล้วมีไม้หวงห้ามไว้ในความครอบครองภายในเขตควบคุมการแปรรูปไม้ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484 มาตรา 48, 73, 74 จัตวาพระราชบัญญัติป่ามไม้ (ฉบับที่ 5) พ.ศ. 2518 มาตรา 19, 28พระราชบัญญัติป่าไม้ (ฉบับที่ 6 พ.ศ. 2522 มาตรา 7 ประกาศกระทรวงเกษตรเรื่องกำหนดเขตควบคุมการแปรรูปไม้ตามพระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ.2484 ลงวันที่ 3 พฤศจิกายน 2499 พระราชกฤษฎีกากำหนดไม้หวงห้าม พ.ศ.2525 มาตรา 4 และสั่งจ่ายสินบนนำจับแก่ผู้นำจับตามกฎหมาย

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตามฟ้อง ให้จำคุก 2 ปี ปรับ10,000 บาท ให้รอการลงโทษจำคุกมีกำหนด 2 ปี จ่ายสินบนกึ่งหนึ่งของค่าปรับ

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ฟังว่า จำเลยเป็นเพียงผู้ขับขี่รถยนต์บรรทุกไม้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในการครอบครองไม้ของกลาง จึงเป็นเพียงผู้สนับสนุนการกระทำผิด พิพากษาแก้เป็นว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้องประกอบด้วยประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 86 ให้ปรับ 1,200 บาท ไม่ชำระค่าปรับให้บังคับตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 29, 30 นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลย2 ปี ปรับ 10,000 บาทโทษจำคุกให้รอการลงโทษมีกำหนด 2 ปีศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นให้ปรับจำเลย 1,200 บาท จึงต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 219 จำเลยฎีกาว่า พยานหลักฐานที่โจทก์นำสืบยังฟังไม่ได้ว่าจำเลยรู้ว่าไม้ของกลางเป็นไม้ที่ได้มาโดยไม่ได้รับอนุญาต เป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงจึงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามบทกฎหมายดังกล่าวข้างต้น แม้ตามฎีกาของจำเลยจะปรากฏว่าได้มีผู้พิพากษาศาลชั้นต้นมีคำสั่งอนุญาตให้ฎีกาก็ตาม แต่ข้อเท็จจริงปรากฏตามรายงานเจ้าหน้าที่ฉบับลงวันที่ 7 มกราคม 2530 ว่าผู้พิพากษาที่อนุญาตให้ฎีกานั้นมิได้เป็นผู้พิจารณาคดีนี้ ทั้งตามสำนวนไม่ปรากฏว่าได้ลงชื่อในคำพิพากษาหรือทำความเห็นแย้งในศาลชั้นต้น ฉะนั้นการอนุญาตให้ฎีกาดังกล่าวจึงไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา221 ศาลฎีกาไม่อาจรับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาได้

พิพากษายกฎีกาของจำเลย.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา