โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดพร้าฟันนายเปลื้องที่คอโดยเจตนาฆ่านายเปลื้องได้ถึงแก่ความตายสมเจตนาของจำเลย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288

จำเลยให้การว่าป้องกันตัว

ศาลชั้นต้นเห็นว่าคดียังไม่พอฟังว่าจำเลยกระทำโดยป้องกันตัวพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 จำคุก 18 ปี ลดตามมาตรา 78 คงจำคุก 12 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยขึ้นไปบนเรือนที่เกิดเหตุเนื่องจากได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากนางสาวอารีย์คู่หมั้นของจำเลยได้เห็นนางสาวอารีย์ซึ่งนุ่งกระโจมอกกำลังถูกผู้ตายซึ่งนุ่งแต่เพียงกางเกงชั้นใน จับมือ และกำลังยื้อแย่งมือนางสาวอารีย์อยู่ เมื่อเป็นดังนี้จึงเห็นได้ว่าจำเลยกำลังถูกผู้ตายข่มเหงน้ำใจอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรม จำเลยทำร้ายผู้ตายไปในขณะนั้น จึงถือได้ว่ากระทำไปโดยบันดาลโทสะพิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นว่าจำเลยผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ประกอบมาตรา 72 ให้จำคุก 4 ปี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามข้อเท็จจริงปรากฏว่าผู้ตายเป็นผู้ก่อเหตุขึ้นก่อน โดยทำลวนลามยื้อแย่งจับมือถือแขนนางสาวอารีย์ จนนางสาวอารีย์ต้องร้องขอความช่วยเหลือ ผู้ตายก็ทราบว่านางสาวอารีย์เป็นคู่หมั้นของจำเลย เมื่อผู้ตายมองไปเห็นจำเลย ผู้ตายได้ก้มลงจะหยิบมีดพร้าซึ่งวางอยู่ใกล้ ๆ มีดนี้มีคมยาวประมาณ 12 นิ้ว ด้ามยาว 12 นิ้ว เป็นมีดขนาดเดียวกับที่จำเลยถือติดตัวมา ขณะนั้นจำเลยอยู่ใกล้ผู้ตายประมาณ 1 วา ศาลฎีกาเห็นว่า คดีมีเหตุผลแสดงว่าผู้ตายจะทำร้ายจำเลย และผู้ตายมีโอกาสที่จะใช้มีดนั้นเหวียงทำร้ายจำเลยถึงตายได้ในทันทีทันใดที่ผู้ตายหยิบมีดได้แม้มือผู้ตายยังอยู่ห่างมีดประมาณ 1 คืบก็ตาม บุคคลที่อยู่ในฐานะอย่างจำเลยย่อมเข้าใจว่าผู้ตายจะทำร้ายตนแน่ พฤติการณ์เช่นนี้ถือได้ว่าเป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึง จำเลยจำต้องป้องกันตัว ไม่มีเหตุผลที่จำเลยจะต้องเสี่ยงคอยให้ผู้ตายหยิบมีดเสียก่อนหรือหลบไปเสียการฟันก็ปรากฏว่าจำเลยฟันผู้ตายไปเพียง 1 ที แม้นางสาวอารีย์จะสะบัดมือหลุดจากผู้ตายแล้ว และจำเลยตั้งใจฟันไปที่ซอกคอผู้ตายก็ตาม ก็ยังเป็นการกระทำเพียงพอกับความจำเป็นในการป้องกันผลร้ายที่จะเกิดขึ้นแก่จำเลย การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ จำเลยจึงยังไม่มีความผิด

พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ให้ยกฟ้องโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา