ได้ความว่าจำเลยเป็นสมุหบัญชีอำเภอต้นขั้วใบเสร็จรับเงินอากรค่านาเลขที่ ๕๒ พ.ศ.๒๔๗๔ ถูกแก้ชื่อเจ้าของที่ดินโดยเขียนหมึกซ้ำทับชื่อ ม. แก้เป็น ย. แต่ไม่ปรากฎว่าใครเป็นผู้แก้ จำเลยได้เขียนแทงลงในใบเสร็จอากรค่านาเลขที่ ๘๐๘ พ.ศ.๒๔๗๔ ว่าซ้ำใบเสร็จเลขที่ ๕๒ เสียเงินแล้วแล้วรายงานของ ด.เก็บ ทำให้ ง.ไม่ต้องเสียค่านา

ศาลชั้นต้นเห็นว่าการกระทำของจำเลยยังไม่เป็นความผิดทางอาญา

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่าจะฟังว่าจำเลยได้กระทำไปโดยรู้ว่าต้นขั้วใบเสร็จเลขที่ ๕๒นั้นปลอมโดยไม่ต้องสงสัยทั้งจำเลยรู้จักม. และ ย.ดี รายการในต้นขั้วเลข ๕๒ กับ ๘๐๘ ก็ไม่ตรงกันแสดงว่าจำเลยแทงหมายเหตุในใบเสร็จเลขที่ ๘๐๘ โดยทุจริต มีผิดฐานใช้หนังสือปลอมตาม ม.๒๒๗

ศาลฎีกาตัดสินว่า การกระทำของจำเลยที่ไม่ไต่สวนว่าต้นขั้วใบเสร็จเลขที่ ๕๒ นั้นถูกแก้โดยชอบหรือไม่ ย่อมเป็นข้อบกพร่องในหน้าที่ราชการมากที่ด่วนเชื่อว่าใบเสร็จเลขที่ ๘๐๘ ซ้ำกับเลขที่ ๕๒ แต่การบกพร่องเช่นนี้ยังไม่พอลงสันนิษฐานว่าจำเลยรู้ว่าต้นขั้วใบเสร็จเลขที่ ๕๒ นั้นเป็นหนังสือปลอมจะลงโทษจำเลยยังมิถนัดให้ยกฟ้องโจทก์เสีย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา