โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นห้างหุ้นส่วนจำกัด จำเลยที่ 2 เป็นผู้รับเหมาช่วงงานมาจากจำเลยที่ 1 จำเลยทั้งสองได้จ้างโจทก์ทั้ง 39 คนเข้าทำงานเป็นลูกจ้างประจำ แล้วต่อมาจำเลยที่ 2 ได้เลิกจ้างโจทก์ทั้งหมดโดยอ้างว่าจะเลิกกิจการ ซึ่งไม่ชอบด้วยกฎหมายและไม่เป็นธรรมทั้งไม่จ่ายค่าจ้างที่ค้างและค่าชดเชยตามกฎหมาย ขอให้ศาลบังคับจำเลยทั้งสองรับโจทก์ทั้งหมดเข้าทำงานในตำแหน่งและค่าจ้างเดิม หรือจ่ายเงินค่าชดเชยให้โจทก์ทั้งหมดตามกฎหมายรวมทั้งเงินค่าจ้างที่ค้างจ่าย

จำเลยที่ 1 ให้การว่า ไม่ได้เป็นนายจ้างของโจทก์ แต่ได้ให้จำเลยที่ 2รับเหมาการจ้างค่าแรงทั้งหมด

จำเลยที่ 2 ให้การว่า เป็นผู้จ้างโจทก์โดยรับเหมาจากจำเลยที่ 1 กับค้างค่าจ้างโจทก์จริง ได้เลิกจ้างโจทก์เพราะกิจการขาดทุน

ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า จำเลยทั้งสองต่างเป็นนายจ้างร่วมของโจทก์และต้องรับผิดร่วมกันในการเลิกจ้างโจทก์ พิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระค่าจ้างที่ค้างและค่าจ้างอีกคนละ 15 วัน เพราะมิได้บอกกล่าวล่วงหน้าก่อนระยะเวลากำหนดจ่ายสินจ้างรวมทั้งค่าชดเชยฯ ให้แก่โจทก์

จำเลยที่ 1 อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา

ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ศาลแรงงานกลางได้วินิจฉัยแล้วว่าจำเลยที่ 1 เป็นนายจ้างของโจทก์ด้วย การที่จำเลยที่ 1 อุทธรณ์ว่า โจทก์ทั้งหมดมิใช่ลูกจ้างจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 1 จึงไม่ต้องรับผิดในฐานะนายจ้างนั้น เป็นอุทธรณ์โต้เถียงในข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ 1 มิใช่นายจ้างของโจทก์ ต้องห้ามอุทธรณ์ตามมาตรา 54 แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานฯ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

การที่ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินค่าจ้างแก่โจทก์คนละ 15 วัน (เพราะมิได้บอกกล่าวล่วงหน้าก่อนระยะเวลากำหนดจ่ายสินจ้าง) โดยที่โจทก์มิได้ขอมาในคำฟ้องนั้น เห็นว่า ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522 มาตรา 52 บัญญัติว่า"ห้ามมิให้ศาลแรงงานพิพากษาหรือสั่งเกินไปกว่า หรือนอกจากที่ปรากฏในคำฟ้องเว้นแต่ในกรณีที่ศาลแรงงานเห็นสมควรเพื่อความเป็นธรรมแก่คู่ความจะพิพากษาหรือสั่งเกินคำขอบังคับก็ได้" ฉะนั้น แม้โจทก์จะมิได้ขอมาในคำฟ้อง ศาลแรงงานกลางก็มีอำนาจที่จะพิพากษาเกินคำขอได้ ในเมื่อพิจารณาแล้วเห็นสมควรเพื่อความเป็นธรรม

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา