ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "ปัญหาในชั้นนี้มีว่าคดีนี้อยู่ในเขตอำนาจของศาลจังหวัดปทุมธานีที่จะต้องรับฟ้องไว้พิจารณาหรือไม่ เห็นว่าตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 22 บัญญัติว่า "เมื่อความผิดเกิดขึ้น อ้างหรือเชื่อว่าได้เกิดขึ้นในเขตอำนาจของศาลใด ให้ชำระที่ศาลนั้น ฯลฯ"แม้โจทก์จะได้บรรยายมาในฟ้องว่าเหตุเกิดที่จังหวัดปทุมธานี อันเป็นสถานที่จำเลยออกเช็ค และกรุงเทพมหานครเกี่ยวเนื่องกัน แต่ตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2479 มาตรา 3 ความผิดเกิดขึ้นต่อเมื่อธนาคารซึ่งมีหน้าที่ต้องจ่ายเงินตามเช็คได้ปฏิเสธการจ่ายเงิน คดีนี้ธนาคารกรุงศรีอยุธยา จำกัด สาขาบางลำภู ซึ่งตั้งอยู่ในกรุงเทพมหานคร ได้ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็ค จึงถือไม่ได้ว่าความผิดเกิดขึ้นที่จังหวัดปทุมธานีโจทก์ไม่มีสิทธิฟ้องจำเลยที่ศาลจังหวัดปทุมธานีซึ่งความผิดมิได้เกิดขึ้นในเขตอำนาจศาลตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 22 เทียบได้ตามนัยคำพิพากษาฎีกาที่ 1222/2519 ระหว่างนายวิฑูรย์เชาว์ประดิษฐ์ โจทก์ นางประยูร คันทะวงศ์ จำเลย และคำพิพากษาฎีกาที่ 1229/2519 ระหว่างห้างหุ้นส่วนสามัญนิติบุคคล บ.เส็งเจริญพานิช โดยนายจำเริญ อาชานัยนันท์ ผู้รับมอบอำนาจโจทก์ นายบุญธรรม ทองเพ็ง จำเลยตามที่ศาลอุทธรณ์ยกขึ้นอ้าง ส่วนที่โจทก์อ้างคำพิพากษาฎีกาที่ 1010/2508มาเทียบกับคดีนั้น คำพิพากษาฎีกาดังกล่าววินิจฉัยเกี่ยวกับอำนาจของพนักงานสอบสวนว่ามีอำนาจสอบสวนหรือไม่ ซึ่งแตกต่างกับเขตอำนาจศาล ปัญหาไม่ตรงกับคดีนี้"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา