คดีนี้สืบเนื่องจากศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดฐานทำให้เสียทรัพย์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 358 ให้จำคุกจำเลย 2 เดือน ปรับ 200 บาท แต่ให้รอการลงโทษจำคุกไว้ 1 ปี จำเลยได้ชำระค่าปรับและยื่นอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกา หลังจากที่ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาแล้ว จำเลยและผู้เสียหายมาแถลงต่อศาลว่าขอยอมความและถอนคำร้องทุกข์ ไม่ติดใจดำเนินคดีต่อไป ต่อมาจำเลยอุทธรณ์คำสั่งศาลชั้นต้นที่สั่งไม่รับฎีกาศาลฎีกามีคำสั่งให้ยกคำร้อง เพราะจำเลยฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 เมื่อจำเลยทราบคำสั่งของศาลฎีกาแล้ว ได้ยื่นคำร้องว่าผู้เสียหายได้ถอนคำร้องทุกข์แล้ว จึงขอคืนเงินค่าปรับที่ได้ชำระไว้ต่อศาล

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ศาลฎีกาสั่งยืนตามคำสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาจำเลย ที่ผู้เสียหายและจำเลยตกลงยอมความ และถอนคำร้องทุกข์นั้น ศาลชั้นต้นไม่ได้มีคำสั่งแต่อย่างใด คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ย่อมถึงที่สุด จำเลยขอคืนค่าปรับไม่ได้ ให้ยกคำร้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้เป็นคดีต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง แม้จำเลยจะได้ยื่นฎีกาไว้ แต่ในที่สุดศาลฎีกาสั่งไม่รับฎีกา คดีจึงถึงที่สุดเมื่อระยะเวลายื่นฎีกาได้สิ้นสุดลงดังที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 15 และประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 147 วรรค 2 คดีถึงที่สุดตั้งแต่วันที่ 10 พฤศจิกายน 2516 ผู้เสียหายถอนคำร้องทุกข์เมื่อวันที่ 15 พฤศจิกายน 2516 หลังจากคดีถึงที่สุดไปแล้ว ย่อมไม่เป็นผลให้คดีระงับไปแต่อย่างใด คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ที่ให้จำคุกและปรับจำเลยยังใช้บังคับอยู่ ไม่มีเหตุจะสั่งคืนค่าปรับให้จำเลยได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา