โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 2 เป็นนายทหารประจำการตำแแหน่งรองเจ้ากรมการอุตสาหกรรมทหาร และตำแหน่งรักษาการผู้อำนวยการองค์การแก้วร่วมกับจำเลยที่ 2 และที่ 3 ปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดของพนักงานในองค์การหรือหน่วยงานของรัฐ พ.ศ. 2502 มาตรา 11 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157, 83

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ววินิจฉัยว่า คดีส่วนที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 2 มีมูลที่จะรับไว้พิจารณา ส่วนกรณีของจำเลยที่ 1 และที่ 3 นั้น พยานหลักฐานของโจทก์ไม่เพียงพอที่จะให้เชื่อว่าจำเลยที่ 1 และที่ 3 มีส่วนร่วมในการออกคำสั่งให้ปลดโจทก์ คดีจึงไม่มีมูลมีคำสั่งให้ประทับฟ้องของโจทก์เฉพาะที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 2 ส่วนที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 1 และที่ 3 ให้ยกฟ้อง

คดีสำหรับจำเลยที่ 1 และที่ 3 ถึงที่สุด

จำเลยที่ 2 ให้การปฏิเสธ และต่อสู้คดีว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุม กับขอให้ศาลวินิจฉัยชี้ขาดเบื้องต้นในปัญหาข้อกฎหมายดังกล่าว

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า คำฟ้องของโจทก์ไม่เคลือบคลุม แต่ตามรูปคดีมีปัญหาต่อไปว่า ศาลชั้นต้นซึ่งเป็นศาลพลเรือนมีอำนาจรับฟ้องไว้พิจารณาหรือไม่ แล้วยกขึ้นวินิจฉัยเองว่าคดีปรากฏชัดตั้งแต่ขณะที่ศาลประทับฟ้องแล้วว่า จำเลยที่ 2 เป็นบุคคลที่อยู่ในอำนาจศาลทหารเท่านั้น ศาลชั้นต้นไม่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีของโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2 พิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาว่าศาลชั้นต้นซึ่งเป็นศาลพลเรือนมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีของโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2 หรือไม่ เห็นว่าคดีนี้ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วมีคำสั่งว่าคดีของโจทก์มีมูลเฉพาะจำเลยที่ 2 และปรากฏตามคำฟ้องของโจทก์ว่าจำเลยที่ 2 เป็นนายทหารประจำการตำแหน่งรองเจ้ากรมการอุตสาหกรรมทหาร จึงเป็นบุคคลที่อยู่ในอำนาจศาลทหารตามพระราชบัญญัติธรรมนูญศาลทหาร พ.ศ. 2498 มาตรา 16(1) ศาลชั้นต้นซึ่งเป็นศาลพลเรือนจึงไม่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีสำหรับจำเเลยที่ 2 ได้

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา