ฟ้องโจทก์มีความว่า วันใดไม่ปรากฏชัด ระหว่างวันที่ 5 ถึงวันที่ 15 สิงหาคม 2487 เวลากลางวัน จำเลยได้มีเจตนาตั้งใจลักท่อนไม้ของนายวงศ์ แสนศิริพันธ์ได้บังอาจใช้ตรา "นั่งได้" อันเป็นตราแสดงกรรมสิทธิ์ในไม้ของจำเลย ตีประทับลงบนท่อนไม้ของนายวงศ์ 10 ท่อนเพื่อแสดงว่าไม้เหล่านั้นเป็นของจำเลย ๆ จะได้นำไปเป็นประโยชน์ของตน แต่บังเอิญถูกจ้างของเจ้าทรัพย์มาพบเข้าจำเลยไม่ทันลักเอาไม้ไป ขอให้ลงโทษ

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ตามฟ้องนั้นจำเลยยังมิได้ทำการอย่างใดอื่น นอกเหนือไปจากเอาตรากรรมสิทธิ์ตีประทับบนท่อนไม้จะเฉียดใกล้ความผิดฐานลักทรัพย์ก็เพียงว่า จำเลยได้แสดงเจตนาจะลักเท่านั้น ยังไม่พอจะฟังได้ว่า"เป็นการเอาไป" อันเป็นองค์ความผิดฐานลักทรัพย์ และยังไม่เข้าใกล้ชิดถึงขั้นพยายามลักทรัพย์ด้วย พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าเท่าที่โจทก์ระบุในฟ้องว่าจำเลยเอาตราแสดงกรรมสิทธิ์ของตนตีลงบนท่อนไม้เพื่อเอากรรมสิทธิ์นั้น เมื่อประกอบกับข้อเท็จจริงซึ่งจะได้ความต่อไปในชั้นพิจารณา อาจเป็นเหตุให้เห็นว่าการกระทำดังนี้เป็นการลักทรัพย์ได้ จึงพิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลล่างให้ดำเนินการพิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปความ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา