โจทก์จำเลยต่างต่อสู้เถียงกรรมสิทธิที่ดินกัน โจทก์อ้างว่าเป็นที่ซึ่งโจทก์ได้ขอจับจองทำนาช้านานแล้ว จำเลยว่าเป็นของตนโดยได้รับมาทางมฤดกและว่าจำเลยได้ปกครองที่มาช้านาน แล้วฟ้องของโจทก์ขาดอายุความ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงต้องกันเป็นลำดับมาว่าที่ดินรายพิพาทนี้เป็นของโจทก์ จึงพิพากษาให้โจทก์ชนะคดี

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลล่างทั้ง ๒ ว่าที่ดินรายพิพาทนี้เป็นที่ดินซึ่งโจทก์ได้ขอจับจองและได้ปกครองทำตลอดมาจริงควรเป็นกรรมสิทธิตกได้แก่โจทก์ ส่วนอายุความซึ่งจำเลยคัดค้านมานั้นเห็นว่าเมื่อจำเลยมิได้ครอบครองในที่นี้จริงจังเพียงแต่ยื่นคำร้องคัดค้านว่าไม่ใช่ที่ของโจทก์ ไว้ครั้งหนึ่งมาเป็นการครอบครองตามกฎหมายไม่เพราะความยึดถือยังอยู่แก่โจทก์ จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา