เรื่องปักเสายื่นลงไปในลำน้ำเจ้าพระยาระยะจากเสาต้นแรกซึ่งอยู่ริมฝั่งจนถึงเสาต้นที่ ๗ ยาวประมาณ ๔๓ พิต ๓ นิ้ว โจทย์ฟ้องหาว่ากีดหน้า ศาลล่างทั้ง ๒ กับศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าไม่กีด โจทย์มีทางเข้าออกได้ แต่หากโจทย์เองได้อนุญาตให้ผู้เช่าที่ของตนจอดเรือฉลอมขวางเสียเต็ม แลศาลฎีกาวินิจฉัยต่อไปว่า ปัญหามีข้อเดียวคือว่า โจทย์จะฟ้องความตามเรื่องที่เปนมาให้จำเลยถอนเสานั้นได้ฤาไม่ ในข้อนี้ศาลฎีกาเห็นว่า เสาที่จำเลยปักนั้นไม่ได้เปนเหตุให้โจทย์ใช้เรือเข้าออกจอดท่าของโจทย์ไม่ได้ เปนแต่ทำให้ไม่ค่อยสดวกเท่านั้น เฉภาะการแต่เพียงไม่สดวกเช่นนี้ ตามหลักกฎหมายเปนน่าที่เห็นว่าจำเลยทำไม่สมควร ยกไว้แต่โจทย์จะสืบได้ความว่า ตนเสียหายเปนพิเศษ คือว่าได้เสียหายจริง ๆ เปนสิ่งเปนอัน ยิ่งกว่าประชาชนทั่ว ๆ ไปดังนั้น โจทย์จึงจะมีสิทธิฟ้องจำเลยได้ ตามทางพิจารณาโจทย์สืบไม่ได้ จึงให้ยกฟ้อง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา