จำเลยได้ลักทรัพย์ของเจ้าทรัพย์พาไปไว้ที่ใต้ถุนเรือนจำเลย เปนการเสร็จเด็ดขาดไปตอนหนึ่งแล้ว ภายหลังเจ้าทรัพย์ตามไปขอกระบือคืน จำเลยไม่ให้ จำเลยกลับยกปืนขึ้นขู่ทำท่าจะยิง เจ้าทรัพย์มีความกลัวจึงพากันถอยออกไปนอกเขตร์บ้านจำเลยแล้วจำเลยก็ย้ายกระบือไปไว้ที่อื่น ได้ความดังนี้

คดีมีปัญหาว่าคดีจะเข้าบทชิงทรัพย์ดังที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาฤาไม่

ฎีกาตัดสินว่า การลักทรัพย์ได้เสร็จไปแล้วตอนหนึ่ง การที่เจ้าทรัพย์ไปขอกระบือคืนในตอนหลังแลจำเลยยกปืนขู่นั้นเปนอีกตอนหนึ่งซึ่งจะรวมเปนความผิดฐานชิงยังไม่ได้ ตามนัยฎีกาที่ ๔๗๐/๒๔๖๒ จำเลยควรมีผิดฐานลักทรัพย์ตามมาตรา ๒๙๔ ข้อ ๖ ส่วนการที่ยกปืนขึ้นขู่ตอนหลังนั้นจะเปนความผิดฐานพยายามฆ่าคนตายฤาไม่นั้น ข้อนี้จำเลยมีเจตนาแต่เพียงขู่เพื่อมิให้เจ้าทรัพย์มาแย่งกระบือไปเท่านั้น จำเลยหามีเจตนาจะฆ่าไม่ เพราะไม่ได้ทำอะไรต่อไปจึงเห็นว่าจำเลยยับยั้งด้วยใจตนเอง จำเลยยังไม่ควรมีผิดฐานพยายามฆ่าคน แลโจทย์ก็ไม่ได้ขอให้ลงโทษฐานนี้

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา