โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 27 เมษายน 2511 เวลากลางวัน จำเลยใช้จอบและมีดพร้าโต้ตีและฟันนายปุ๋ย รุ้งมะเริง ด้วยเจตนาฆ่า ถูกบริเวณศีรษะและร่างกายนายปุ๋ยหลายแห่งจนนายปุ๋ยถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วฟังว่า จำเลยใช้จอบตีและใช้มีดฟันผู้ตายเป็นการกระทำเพื่อป้องกันพอสมควรแก่เหตุ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเป็นการป้องกันเกินสมควรแก่เหตุ พิพากษากลับว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ประกอบด้วยมาตรา 69 จำคุก 5 ปี

จำเลยฎีกาว่า การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า แม้โจทก์จะไม่มีพยานรู้เห็นขณะเกิดเหตุก็ตาม แต่เมื่อพิจารณาจากลักษณะบาดแผลของผู้ตายดังที่ปรากฏตามรายงานชันสูตรพลิกศพ ประกอบกับที่จำเลยนำสืบมาแล้วข้อเท็จจริงน่าเชื่อว่าผู้ตายถือมีดไล่ฟันจำเลย จำเลยจึงใช้จอบตีผู้ตายจนมีดหลุดจากมือ แล้วจำเลยกับผู้ตายต่างเข้าแย่งมีดกันล้มลงไปทั้งคู่จำเลยแย่งมีดได้จึงใช้มีดนั้นฟันผู้ตาย ดังนี้ การที่ผู้ตายถือมีดไล่ฟันจำเลย จำเลยย่อมมีสิทธิที่จะกระทำเพื่อป้องกันตนได้ และการที่จำเลยแย่งมีดได้แล้วฟันผู้ตายไป เป็นการกระทำในขณะที่เหตุการณ์กำลังติดพันเกี่ยวเนื่องมาจากการกระทำเพื่อป้องกัน แต่การที่จำเลยใช้มีดฟันผู้ตายไปหลายครั้งถูกบริเวณหน้า ศีรษะและคอซึ่งเป็นอวัยวะส่วนสำคัญ มีบาดแผลทั้งด้านหน้าและด้านหลังซึ่งทำให้ตายได้เกือบทุกแผล และปรากฏตามรายงานชันสูตรศพผู้ตายด้วยว่าแขนขวาส่วนล่างของผู้ตายถูกตีหัก แสดงว่าผู้ตายคงจะใช้แขนขวาซึ่งเป็นมือที่ผู้ตายถนัดถือมีดฟันจำเลยไม่ได้อีกแล้ว เช่นนี้ การกระทำของจำเลยจึงเป็นการกระทำเพื่อป้องกันเกินสมควรแก่เหตุ ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมาชอบแล้ว ฎีกาของจำเลยฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา