ได้ความว่า จำเลยได้ซื้อเชื่อของมาจากห้าง โจทก์เปนเงิน ๖๒๖๐๐ บาท โดยพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๖ ทรงสั่งให้ซื้อต่อมาห้าง โจทก์เลิกการค้าขาย บ.ผู้เปนคนทำงานอยู่ในห้างของ โจทก์ได้นำใบเสร็จอันมีนามของผู้จัดการห้างไปเก็บเงินจากพระยาบริหารฯ ซึ่งเปนผู้แทนของ จำเลย พระยายบริหารไม่ทราบว่า บ. ออกจากห้าง โจทก์แล้วจึงได้จ่ายเงินให้ไป เพราะ บ. นี้เคยไปเก็บเงินเสมอดังนี้

ศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า จำเลยได้ใช้เงินให้โจทก์แล้ว จึงตัดสินยกฟ้อง

โจทก์ฎีกาว่าจำเลยได้ชำระหนี้ของ โจทก์แก่ผู้ที่ได้รับใบเสร็จโดยทางทุจริต

ฎีกาตัดสินยืนว่า การที่พระยาบริหารได้จ่ายเงินไปโดยเห็นว่า บ. ทำงานอยู่ที่ห้างโจทก์แลทั้งใบรับของแกใบเสร็จรับเงินก็มีลายเซ็นของผู้จัดการห้างอันแท้จริงพร้อมทั้งบิลของห้างดังนี้ เปนการใช้เงินโดยสุจริตปราศจากความประมาทเลินเล่อแลเปนการชำระหนี้โดยถูกต้องด้วยวิธีการตามประมวลแพ่ง ม. ๓๑๘ - ๓๒๖ - ๒๒๗ ตอน ๓ แล้ว จึงให้ยกฟ้อง โจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา