คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองชำระหนี้โจทก์ตามสัญญาประนีประนอมยอมความ แต่จำเลยทั้งสองมิได้ชำระหนี้ตามคำพิพากษาดังกล่าวแก่โจทก์ โจทก์จึงนำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดที่ดิน พร้อมสิ่งปลูกสร้างของจำเลยที่ 2 ซึ่งจำนองประกันหนี้ตามสัญญาเบิกเงินเกินบัญชีไว้แก่ผู้ร้องเจ้าพนักงานบังคับคดีได้ขายทอดตลาดโดยปลอดจำนองเมื่อวันที่ 25 กันยายน 2532 โจทก์เป็นผู้ประมูลได้ ผู้ร้องในฐานะเจ้าหนี้จำนองได้ยื่นคำร้องขอรับชำระหนี้จำนองก่อนเจ้าหนี้อื่นเมื่อวันที่ 25 มกราคม 2533ศาลชั้นต้นนัดไต่สวนคำร้องแล้วมีคำสั่งว่า ผู้ร้องยื่นคำร้องเมื่อพ้นระยะเวลาตามที่กฎหมายกำหนดไว้ ไม่มีสิทธิได้รับชำระหนี้ก่อนเจ้าหนี้รายอื่น ให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษากลับ ให้ผู้ร้องได้รับชำระหนี้จำนองก่อนเจ้าหนี้อื่นตามคำร้อง

โจทก์และผู้ร้องขอเฉลี่ยหนี้ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "…คำร้องตามที่ผู้ร้องยื่นต่อศาลมานี้ผู้ร้องยื่นขอต่อศาลเพื่อให้เอาเงินที่ได้มาจากการขายทอดตลาดทรัพย์ที่จำนองของจำเลยที่ 2 มาชำระหนี้ของผู้ร้องก่อนเจ้าหนี้อื่น ๆอันเป็นการใช้สิทธิตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา289 วรรคสอง ซึ่งตามบทกฎหมายดังกล่าวได้กำหนดระยะเวลาให้ผู้ร้องยื่นคำร้องขอก่อนเอาทรัพย์นั้นออกขายทอดตลาด ดังนั้น เมื่อปรากฏว่าผู้ร้องมายื่นคำร้องขอรับชำระหนี้จำนองก่อนเจ้าหนี้อื่นโดยยื่นในวันที่ 25 มกราคม 2533 ซึ่งเป็นเวลาภายหลังที่ได้มีการขายทอดตลาดทรัพย์ที่จำนองแล้ว จึงเป็นการยื่นเมื่อพ้นกำหนดเวลาตามกฎหมายผู้ร้องย่อมไม่มีสิทธิขอให้เอาเงินที่ได้มาจากการขายทอดตลาดทรัพย์ที่จำนองของจำเลยที่ 2 มาชำระหนี้จำนองของผู้ร้องก่อนเจ้าหนี้รายอื่น ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษามานั้นไม่ต้องด้วยความเห็นของศาลฎีกา ฎีกาของโจทก์และผู้ร้องขอเฉลี่ยหนี้ฟังขึ้น"

พิพากษากลับ ให้ยกคำร้องของผู้ร้อง.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ