โจทก์ฟ้องว่า จำเลยขายสุกรโดยหลอกลวงให้ผู้ซื้อหลงเชื่อในปริมาณและขายเกินราคา ขอให้ลงโทษฐานฉ้อโกงและตาม พ.ร.บ.ควบคุมการฆ่า,ขายโคและสุกร ฯ จำเเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีผิดตามฟ้อง แต่ให้ลงโทษตาม ก.ม.อาญา ม.310 ซึ่งเป็นบทหนัก

เมื่อศาลอ่านคำพิพากษาแล้ว เจ้าทุกข์ยื่นคำร้องขอถอนคดีไม่ติดใจให้ศาลลงโทษจำเลย ศาลชั้นต้นสั่งว่าคำร้องต้องห้ามตาม ม.190 ป.ม. วิธีพิจารณาความอาญา

ผู้เสียหายอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เสียงข้างมากพิพากษายืน แต่มีความเห็นแย้งว่าผู้เสียหายถอนคดีความผิดส่วนตัวได้

ผู้เสียหายฎีกา ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามคำร้องของโจทก์ถ้าศาลชั้นต้นรับฟัง ศาลชั้นต้นก็จะกลับพิพากษาหรือสั่งปล่อยจำเลยไม่ได้ เพราะต้องห้ามขัดแจ้งตาม ม.190 คดีนี้โจทก์จำเลยมิได้อุทธรณ์คำพิพากษา ศาลอุทธรณ์จึงไม่มีอำนาจแลหน้าที่กลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ปล่อยจำเลย เพราะคดีถึงที่สุดแล้วตั้งแต่วันอ่านคำพิพากษาโดยที่ไม่มีการอุทธรณ์ ส่วนฎีกาที่ผู้ฎีกาอ้างเป็นเรื่องระหว่างมีการอุทธรณ์หรือฎีกาขึ้นไป จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา