คดีนี้โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเอาดินถมลงใน++แลทำขานห้องแถวล้ำลงในคลอง กระทำให้คลองตื้นแลกีดขวางทางเดิรเรือ เจ้าพนักงานห้ามจำเลยขัดขื่นไม่ยอมทำตาม ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒ ๑ - ๒ แล พรบ ธรรมเนียมคลอง จ.ศ. ๑๒๓๒ ข้อ ๑ - ๒

ศาลเดิมแลศาลอุทธรณ์ตัดสินให้ปรับพระยาดำรง ๒๐ บาท ตามมาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒ แล พรบ ธรรมเนียมคลองแลให้รื้อขานคอนกรีสที่รุกล้ำลำคลองนั้นเสีย

จำเลยฎีกาว่า

( ๑ ) ที่พิพาทอยู่ในที่ขอจำเลยหรือเขตต์คลอง

( ๒ ) ขานที่ทำนั้นกีดขวางทางเรือหรือไม่

( ๓ ) คำสั่งนั้นเปนคำสั้งที่ชอบด้วยกฎหมายหรือไม่

ฎีกาตัดสินว่าปัญหาข้อ ๑ -๒ เปนข้อเท็จจริงซึ่งศาลล่างทั้ง ๒ ฟังว่าจำเลยปลูกธารล้ำเข้าไปในลำคลอง ตามมาตรา ๓๓๖ ข้อ ๒ จำเลยไม่มีอำนาจทำเช่นนั้น จำเลยต้องรื้อ ส่วนข้อ ๓ นั้นปรากฏว่า เจ้าพนักงานสั่งให้ จำเลยรื้อเมื่อ จำเลยทำเสร็จแล้วแล จำเลยทำลงไปโดยเข้าใจว่าทำในเขตร์ที่ดินของตนซึ่งเปนข้อเถียงกันอยู่ จะฟังว่า จำเลยขัดคำสั่งเจ้าพนักงานยังไม่ถนัด จึงตัดสินแก้ฉะเพาะข้อที่ปรับจำเลยตามมาตรา ๓๓๔ ข้อ ๒ เสีย คงให้ จำเลยรื้อขานที่ยื่นออกมา

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา