คดีนี้ ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติป่าไม้ และให้ริบไม้กับรถยนต์ของกลาง ผู้ร้องยื่นคำร้องขอให้ศาลสั่งคืนรถยนต์ของกลาง โดยอ้างว่าผู้ร้องได้ซื้อรถยนต์ของกลางมาจากนายอนุวัฒน์ ผู้ร้องมิได้รู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิด จำเลยยืมรถยนต์ของกลางของผู้ร้องซึ่งเป็นมารดาของจำเลย โดยผู้ร้องไม่ทราบว่าจำเลยยืมไปทำอะไร

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้ววินิจฉัยว่า ผู้ร้องซื้อและรับโอนรถยนต์ของกลางภายหลังที่ศาลสั่งริบแล้ว ผู้ร้องไม่มีกรรมสิทธิ์ในรถยนต์ของกลาง ให้ยกคำร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยและให้ริบรถยนต์ของกลางเมื่อวันที่ 16 มีนาคม 2521 ผู้ร้องซื้อรถยนต์ของกลางเมื่อวันที่ 9 มิถุนายน 2521ภายหลังที่ศาลได้มีคำพิพากษาให้ริบรถยนต์ของกลางแล้ว เมื่อศาลพิพากษาให้ริบรถยนต์ของกลางแล้ว นับแต่วันที่ศาลพิพากษาเจ้าของรถไม่มีกรรมสิทธิ์ในรถยนต์คันนั้นอีกต่อไป ผู้ร้องซื้อรถยนต์ของกลางขณะที่ผู้ขายไม่มีกรรมสิทธิ์ในรถยนต์ แม้ผู้ร้องจะซื้อโดยสุจริตและแก้ทะเบียนเป็นของผู้ร้องแล้ว ผู้ร้องก็ไม่ได้กรรมสิทธิ์ในรถยนต์ของกลาง ไม่มีสิทธิร้องขอรถยนต์ของกลางคืนตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 36

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา