โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้กำลังกายชกต่อยและใช้อาวุธปืนยิงนายเจริญ โดยเจตนาฆ่า แต่กระสุนปืนไม่ถูกอวัยวะส่วนที่สำคัญและแพทย์ทำการรักษาทันท่วงที นายเจริญจึงไม่ถึงแก่ความตายสมดังเจตนาของจำเลย นายเจริญได้รับอันตรายสาหัสถึงทุพพลภาพป่วยเจ็บด้วยอาการทุกขไวทนาเกินกว่า 20 วัน และประกอบกรณียกิจตามปกติไม่ได้เกินกว่า 20 วัน และวันเดียวกันนั้นจำเลยมีอาวุธปืนลูกซองสั้น 1 กระบอก ฯลฯ ขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80 และพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ และสั่งริบของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธข้อหาว่ามีเจตนาฆ่านายเจริญ แต่รับสารภาพผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามมาตรา 288, 80และพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ ลงโทษบทหนักตามมาตรา 288, 80ผู้เสียหายมีส่วนก่อเหตุขึ้นบ้าง จำคุก 10 ปี ริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะบทที่ให้ลงโทษจำเลย เป็นให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าผู้อื่น ซึ่งเป็นกระทงหนัก และลดโทษให้ตามมาตรา 78หนึ่งในสาม คงจำคุก 6 ปี 8 เดือน นอกจากที่แก้ ยืน

โจทก์ฎีกาขอไม่ให้ลดโทษ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ผู้เสียหายกับจำเลยโต้เถียงกัน และชกต่อยกันแล้วต่างแยกกันมีเสียงปืนดังขึ้น 1 นัด กระสุนปืนถูกผู้เสียหายมีปัญหาว่า จะมีเหตุบรรเทาโทษที่สมควรจะลดโทษให้จำเลยตามมาตรา 78 หรือไม่ เห็นว่า ผู้เสียหายและพยานโจทก์อีก 2 คน เบิกความว่าได้ยินแต่เสียงปืนดัง 1 นัด ไม่มีผู้ใดว่าเห็นจำเลยเป็นคนยิงปืนและนายเจริญผู้เสียหายแต่เพียงคนเดียวเบิกความว่า เมื่อปืนดังขึ้นแล้ว นายเจริญหันไปดูเห็นจำเลยถือปืนสั้นอยู่ในมือ นายเล็กกับนายสุรพนธ์ไม่ได้เบิกความว่าเห็นเช่นนั้นด้วยฉะนั้น ที่จำเลยเบิกความรับว่าจำเลยกับนายเจริญชกต่อยกัน แล้วจำเลยยิงปืนในขณะที่จำเลยอยู่ห่างนายเจริญราว 1 วา กระสุนปืนจึงถูกนายเจริญคำเบิกความของจำเลยในข้อนี้จึงให้ความรู้แก่ศาลอันเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาให้รับฟังได้แน่ชัดว่าจำเลยยิงปืนถูกนายเจริญตามฟ้องนับว่ามีเหตุบรรเทาโทษ

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา