โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกระทำความผิดต่อกฎหมายด้วยการสั่งจ่ายเช็คธนาคารศรีนคร จำกัด สาขาเล่งเน่ยยี่ ลงวันที่ 10กุมภาพันธ์ 2533 จำนวนเงิน 120,000 บาท โดยจำเลยเป็นผู้ลงลายมือชื่อสั่งจ่ายและมีผู้มีชื่อนำมาชำระหนี้ให้แก่โจทก์ โจทก์จึงเป็นผู้ทรงเช็คโดยชอบด้วยกฎหมาย ต่อมาเมื่อเช็คดังกล่าวถึงกำหนดชำระเงิน โจทก์ได้นำไปเข้าบัญชีของโจทก์ที่ธนาคารศรีนคร จำกัดสาขาเล่งเน่ยยี่ เพื่อเรียกเก็บเงินตามวิธีการของธนาคารพาณิชย์แต่ปรากฏว่าธนาคารตามเช็คได้ปฏิเสธการจ่ายเงินเมื่อวันที่ 12กุมภาพันธ์ 2533 โดยให้เหตุผลว่า "บัญชีปิดแล้ว" การกระทำของจำเลยดังกล่าวถือว่าเป็นการออกเช็คโดยมีเจตนาที่จะไม่ให้มีการใช้เงินตามเช็ค ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3 จำคุก6 เดือน จำเลยให้การรับสารภาพเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง คงจำคุก 3 เดือน ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "จำเลยฎีกาว่า โจทก์มิได้บรรยายฟ้องให้ชัดเจนว่า เหตุเกิดวันเวลาใด จึงเป็นฟ้องที่ไม่สมบูรณ์นั้นเห็นว่า ความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คพ.ศ. 2497 มาตรา 3 เกิดขึ้นเมื่อธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงิน วันที่ธนาคารตามเช็คปฏิบัติการจ่ายเงินจึงเป็นวันเกิดเหตุ ตามคำฟ้องของโจทก์ได้ระบุว่า ธนาคารตามเช็คปฏิเสธการจ่ายเงินเมื่อวันที่12 กุมภาพันธ์ 2533 แม้จะมิได้ระบุว่าเป็นเวลาใด แต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่า โจทก์นำเช็คตามฟ้องไปยื่นให้ธนาคารใช้เงินในเวลากลางวันอันเป็นเวลาทำการงานตามปกติของธนาคารทั่วไป ถือได้ว่าฟ้องโจทก์ได้บรรยายรายละเอียดเกี่ยวกับวันเวลาซึ่งเกิดการกระทำผิดชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) แล้ว"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา