ได้ความว่า จำเลยได้รับอนุญาตตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น เอาผ้าเช็ดกล้องฝิ่นทำความสะอาดเมื่อเช็ดหลาย ๆ ครั้งแล้วก็มีฝิ่นติดเปื้อน จำเลยได้ตัดผ้านั้นแถมให้แก่ผู้มาซื้อบ้างขายไปบ้างโดยเจ้าพนักงานอนุญาตให้ จำเลยทำดังนี้

ศาลเดิมตัดสินว่าจำเลยมีความผิดตาม พรบ ฝิ่น พ.ศ. ๒๔๖๔ ม. ๓ แล ๓๗ ( ค ) ให้ปรับ ๕๐ บาท

ศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยไม่มีผิด เพราะเจ้าพนักงานอนุญาตให้จำเลยทำได้

ฎีกาตัดสินยืนตาม ศาลเดิมว่า การกระทำของ จำเลยเช่นนี้เปนการผิดต่อกฎหมาย แลถ้าหากจำเลยทำได้ก็เท่ากับ จำเลยมีวิธีนำฝิ่นออกนอกร้านได้ แล คำอนุญาตของเจ้าพนักงานเปนการฝ่าฝืนกฎหมายเพราะมาตรา ๑๘ ข้อ ก. ห้ามไม่ให้ผู้ตั้งร้านนำฝิ่นออกนอกร้าน จำเลยเอามาเปนข้อแก้ตัวไม่ได้ จึงให้ปรับ ๕๐ บาทตามศาลเดิมแต่เรื่องนี้ จำเลยทำ ไปโดยได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงานควรได้รับความปราณีย์ตามมาตรา ๕๙ จึงให้ปรับ ๒๕ บาท แลผ้าของกลางให้ริบ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา