คดีนี้ศาลเดิมฟังว่า ป. จำเลยลอบตีศีร์ษะ ต. จำเลยแล้ววิ่งหนีไป ต. ไล่ตามแต่ไม่ทันก็กลับมาพบ บ. เข้า ด้วยเหตุอย่างไรไม่ปรากฎ ต.ได้ตรงเข้าตี บ.ล้มลงแล้วตีซ้ำอีก ทันใดนั้น พ. จำเลยซึ่งเป็นบิดา บ. เห็นเช่นนั้นก็ตรงเข้าเอาขวานฟัน ต. ๆ จึงหันมาต่อสู้กับ พ.ต่างมีบาดเจ็บด้วยกันจึงให้ลงโทษจำคุก ต.แล บ. ตามมาตรา ๒๕๔ พ.ตามมาตรา ๒๕๖ - ๕๙ ส่วน บ. ให้ปล่อยไป

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า ต. จำเลยได้ตี บ. โดยปราศจากเหตุผล เมื่อล้มแล้วยังจะตีช้ำอยู่อีก พ. จำเลยผู้เป็นบิดาชอบที่จะเข้าช่วยป้องกัน การใช้ขวานฟันนั้นเห็นได้ว่าไม่รุนแรงเกินไป ถึงเช่นนั้นยังผละหนีมาตี พ.ถึงบาดเจ็บได้อีกดังนี้ จึงตัดสินปล่อย พ.จำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา