โจทก์ฟ้องว่า จำเลยเบิกความต่อศาลจังหวัดกาญจนบุรี ในชั้นไต่สวนมูลฟ้องคดีอาญา ซึ่งจำเลยฟ้องโจทก์หาว่าออกเช็คธนาคารกรุงเทพ จำกัดลงวันที่ 15 มิถุนายน 2522 สั่งจ่ายเงินจำนวน 55,555 บาท ชำระหนี้ และธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงิน ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3 โดยเบิกความว่าเช็คตามฟ้องโจทก์ไม่ได้ลงวันที่ แต่โจทก์มีจดหมายแจ้งให้นำเช็คไปขึ้นเงินในวันที่ 15 มิถุนายน2522 ซึ่งเป็นความเท็จ ความจริงโจทก์ไม่เคยมีจดหมายเช่นนั้นถึงจำเลยทำให้ศาลเชื่อว่าโจทก์มีจดหมายถึงจำเลย จึงมีคำสั่งว่าฟ้องของจำเลยมีมูล หากจำเลยไม่เบิกความว่าโจทก์มีจดหมายถึงจำเลยให้นำเช็คไปขึ้นเงินในวันที่ 15 มิถุนายน2522 ศาลอาจพิพากษายกฟ้องเพราะคดีไม่มีมูล เนื่องจากออกเช็คไม่ได้ลงวันที่ไว้ คำเบิกความของจำเลยดังกล่าวเป็นเท็จในข้อสำคัญแห่งคดีที่จำเลยฟ้องโจทก์ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 177

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ววินิจฉัยว่า ข้อความที่จำเลยเบิกความมิใช่ข้อสำคัญในคดี จำเลยไม่มีความผิด พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่า คำเบิกความของจำเลยเป็นเท็จในข้อสำคัญแห่งคดี

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เห็นว่าในคดีอาญาเรื่องก่อนที่จำเลยฟ้องโจทก์ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คจำเลยเบิกความในชั้นไต่สวนมูลฟ้องว่าโจทก์ผู้ออกเช็คไม่ได้ลงวันที่ในเช็คจำเลยให้เสมียนลงวันที่ออกเช็คเป็นวันที่ 15 มิถุนายน 2522 ตามที่โจทก์มีจดหมายบอกให้นำเช็คไปขึ้นเงิน คำเบิกความของจำเลยชัดแจ้งอยู่ว่าวันที่ไม่ได้ลงในเช็คที่โจทก์สั่งจ่ายชำระหนี้จำเลย และจำเลยผู้ทรงจดวันที่ลงเอง จะเป็นวันที่ซึ่งตกลงกันโดยโจทก์เขียนจดหมายมาบอกจริงหรือไม่ก็มีผลเพียงให้รายการในเช็คสมบูรณ์เพื่อฟ้องคดีแพ่งเท่านั้น ไม่มีผลเป็นความผิดอาญาตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คคำเบิกความของจำเลยที่ว่าโจทก์มีจดหมายบอกให้นำเช็คไปขึ้นเงินหากจะเป็นเท็จก็ไม่ใช่ข้อสำคัญในคดีอาญานั้น จำเลยไม่มีความผิดดังฟ้อง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา