ได้ความว่าจำเลยได้พิมพ์บัตร์เชิญแจกจ่ายให้แก่ประชาชน โดยมีข้อความชักชวนประชาชนให้ไปดูการแสดงการดัดผมด้วยเครื่องวิทยาศาสตร์แบบใหม่ โดยจำเลยจะไม่เก็บค่าดูจากหญิง แต่จะเก็บจากชายคนละ ๑ บาท ปรากฎว่าในสิ่งพิมพ์เหล่านี้ไม่มีชื่อผู้พิมพ์โฆษณา โรงพิมพ์หลักแหล่งและปี ได้ความดังนี้โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพ.ร.บ.การพิมพ์

ศาลล่างทั้ง๒ พิพากษาให้ยกฟ้องโดยวินิจฉัยว่า สิ่งตีพิมพ์เป็นแต่เพียงบัตร์ชะนิดหนึ่ง ต้องด้วยข้อยกเว้นไม่ต้องระบุชื่อผู้พิมพ์โฆษณา

ศาลฎีกาเห็นว่าตาม พ.ร.บ.การพิมพ์ม.๑๔ สิ่งพิมพ์ทุกฉะบับจะต้องพิมพ์ชื่อผู้พิมพ์โฆษณาฯลฯ ไว้โดยชัดเจน และมีบทวิเคราะห์ศัพท์ไว้ในมาตรา ๔ ว่า สิ่งพิมพ์หมายความว่าสมุดแผ่นกระดาษหรือวัตถุใด ๆ ที่พิมพ์หรือเขียนเป็นตัวหนังสือ ฯลฯ แต่มีข้อยกเว้นในม.๕ ว่า บัตร์ตราสารและแบบพิมพ์ซึ่งใช้กันตามปกติในการส่วนตัว ฯลฯ ไม่เข้าอยู่ในบทวิเคราะห์ศัพท์แห่งม.๔ แลสิ่งพิมพ์ที่จำเลยพิมพ์โฆษณานี้ แม้จะให้ชื่อว่าเป็นบัตร์เชิญ แต่ก็มีข้อความเป็นประกาศชักชวนประชาชนให้ไปดูการแสดงการดัดผม เห็นว่าเป็นสิ่งพิมพ์ที่เข้าอยู่ในบทวิเคราะห์ศัพท์ตาม ม.๔ โดยบริบูรณ์ แลเห็นว่าคำว่าบัตร์ ซึ่งต้องด้วยข้อยกเว้นแห่ง ม.๕ นั้นจะต้องเป็นบัตร์ที่ใช้กันตามปกติแต่สิ่งพิมพ์ของกลางนี้ไม่มีลักษณเป็นบัตรที่ใช้กันตามปกติอย่างใดเลย การกระทำของจำเลยเป็นการฝ่าฝืนต่อ พ.ร.บ.การพิมพ์ ม.๑๔ ซึ่งกำหนดโทษไว้ตาม ม.๓๕ จึงพิพากษากลับศาลล่างทั้ง๒ ให้ปรับจำเลย ๑๐ บาท

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา