โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องว่า จำเลยทั้งสองกับนายสมานซึ่งถึงแก่กรรมไปแล้วได้ร่วมกันเป็นหุ้นส่วนสามัญเพื่อประกอบการค้ายางรถยนต์ใช้ชื่อยี่ห้อร้านอันเป็นสถานประกอบกิจการค้าว่า "เมืองงามหล่อดอก" อยู่ที่อำเภอเมืองนครปฐมนายสมานในฐานะหุ้นส่วนสามัญของร้านค้าดังกล่าวได้สั่งซื้อสินค้ายางรถยนต์ไปจากโจทก์ โจทก์ได้จัดการส่งสินค้าไปยังสถานที่ประกอบการค้าของนายสมานกับจำเลยที่จังหวัดนครปฐมหลายครั้ง รวมเป็นราคาสินค้า 60,180 บาท จำเลยกับพวกไม่ยอมชำระราคา ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชำระ

จำเลยทั้งสองให้การว่า ฟ้องโจทก์เคลือบคลุม จำเลยไม่ได้เป็นหุ้นส่วนของนายสมานในกิจการที่โจทก์ฟ้อง ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินตามฟ้องแก่โจทก์

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คำบรรยายฟ้องตามที่โจทก์แก้ไขเพิ่มเติมแล้วนั้นกล่าวถึงการซื้อขายคดีนี้มีใจความว่า นายสมานได้สั่งซื้อสินค้ายางรถยนต์ไปจากโจทก์ โดยตกลงจะชำระราคาให้โจทก์เป็นงวด ๆ ตามระยะเวลาที่โจทก์ได้จัดการส่งสินค้าไปถึงสถานที่ประกอบการค้าของนายสมานกับจำเลยที่จังหวัดนครปฐมแล้ว โจทก์จึงได้จัดส่งสินค้ายางรถยนต์ตามที่นายสมานได้สั่งซื้อไปยังสถานที่ประกอบการค้าดังกล่าวหลายครั้งหลายคราว ดังนี้ ย่อมเข้าใจได้แล้วว่านายสมานทำคำเสนอ คือสั่งซื้อสินค้ามายังบริษัทโจทก์ในกรุงเทพมหานคร บริษัทโจทก์ก็สนองรับด้วยการจัดส่งสินค้าไปยังร้านของผู้สั่งซื้อที่จังหวัดนครปฐมตามที่ผู้สั่งซื้อกำหนดไว้ แม้ในชั้นพิจารณาก็ไม่ปรากฏว่าผู้ซื้อกับผู้ขายได้ทำสัญญาซื้อขายกันไว้ ณ ที่ใดอีก คงปรากฏหลักฐานแห่งสัญญาซื้อขายจากการที่ฝ่ายผู้ซื้อลงลายมือชื่อไว้ในใบรับของทุกครั้งที่ได้รับของเท่านั้น ดังนี้ย่อมถือว่าสถานที่รับมอบสินค้าที่สั่งซื้อเป็นสถานที่ที่มูลคดีเกิดขึ้นด้วย ที่ศาลจังหวัดนครปฐมเห็นว่ามูลคดีแห่งคดีนี้เกิดขึ้นในเขตศาลจังหวัดนครปฐมนั้นถูกต้องแล้ว ส่วนที่ว่าการพิจารณาคดีนี้ที่ศาลจังหวัดนครปฐมมิได้เป็นการสะดวกนั้น เห็นว่าการที่ศาลจังหวัดนครปฐมจะอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้โจทก์ฟ้องคดีนี้ต่อศาลจังหวัดนครปฐมนั้น ศาลย่อมใช้ดุลพินิจสั่งตั้งแต่ชั้นพิจารณาคำร้องของโจทก์ที่ยื่นพร้อมคำฟ้อง เมื่อได้อนุญาตให้โจทก์ยื่นคำฟ้องต่อศาลจังหวัดนครปฐมแล้ว แม้ต่อมาหากจะปรากฏว่าการพิจารณาที่ศาลจังหวัดนครปฐมมิได้เป็นการสะดวก ก็ไม่ทำให้การสั่งอนุญาตให้โจทก์ยื่นคำฟ้องต่อศาลจังหวัดนครปฐมนั้นกลายเป็นการสั่งอนุญาตโดยไม่มีอำนาจไปดังที่จำเลยฎีกา

จำเลยฎีกาว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุม หลังจากจำเลยให้การแล้ว โจทก์จึงได้ยื่นคำร้องขอแก้ไขเพิ่มเติมฟ้อง แม้ศาลจะได้อนุญาต จำเลยก็ยังเห็นว่าเป็นการไม่ชอบด้วยกระบวนพิจารณา อีกทั้งคำฟ้องที่ได้แก้ไขแล้วก็ยังเป็นฟ้องเคลือบคลุมอยู่นั่นเอง พิเคราะห์แล้วเห็นว่าในปัญหาที่ว่า ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์แก้ฟ้องชอบด้วยกระบวนพิจารณาหรือไม่นั้น คำสั่งศาลชั้นต้นที่อนุญาตให้โจทก์แก้ไขเพิ่มเติมคำฟ้องเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณา จำเลยต้องโต้แย้งคัดค้านคำสั่งดังกล่าวไว้จึงจะมีสิทธิอุทธรณ์ได้ คดีนี้แม้จำเลยจะเคยยื่นคำร้องลงวันที่ 28 เมษายน 2519 คัดค้านการที่ศาลชั้นต้นอนุญาตให้โจทก์แก้ฟ้อง แต่ต่อมาจำเลยได้แถลงต่อศาลว่าจำเลยไม่ติดใจคำสั่งศาลชั้นต้นที่อนุญาตให้โจทก์แก้ไขเพิ่มเติมฟ้องไว้ จึงไม่มีสิทธิอุทธรณ์ฎีกาโต้แย้งคำสั่งดังกล่าว ศาลฎีการับวินิจฉัยให้ไม่ได้ ส่วนปัญหาที่ว่าฟ้องโจทก์เคลือบคลุมหรือไม่ เห็นว่า คำฟ้องของโจทก์ได้บรรยายไว้ชัดแจ้งแล้วว่า โจทก์เรียกร้องให้จำเลยทั้งสองรับผิดในฐานะเป็นหุ้นส่วนกับนายสมาน จึงไม่เคลือบคลุม

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา