โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้งสามตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 309 , 313, 317, 80, 83, 91 และประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 11ลงวันที่ 21 พฤศจิกายน 2514 ข้อ 2, 11, 12

จำเลยทั้งสามให้การปฏิเสธ

นายณรงค์ผู้เสียหายร้องขอเข้าเป็นโจทก์ร่วม ศาลชั้นต้นส่งอนุญาต

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสามมีความผิดตามมาตา 309กระทงหนึ่ง และ 317, 80 อีกกระทงหนึ่ง ลดมาตราส่วนโทษแล้ววางโทษกระทงความผิดแรกจำคุกคนละ 2 ปี กระทงความผิดหลังจำคุกคนละ 3 ปี ของกลางริบ

จำเลยทั้งสามอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยทั้งสามฎีกาโดยผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์ผู้ลงชื่อในคำพิพากษารับรองให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต่อมาจำเลยที่ 2 ที่ 3 ขอถอนฎีกา ศาลฎีกาสั่งอนุญาต

คดีคงมีปัญหาชั้นฎีกาเฉพาะที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 1 ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยที่ 1 ได้ร่วมกระทำความผิดจริง และวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายต่อไปว่า การที่จำเลยที่ 1 เข้าไปนั่งในรถแล้วใช้ปืนจี้ขู่บังคับให้นายสมพลนั่งเฉย ๆ และให้นายสมพลเอามือวางไว้ที่พวงมาลัยจนนายสมพลเกิดความกลัวจำต้องปฏิบัติตามโดยยอมนั่งเฉย ๆ และต้องเอามือวางไว้ที่พวงมาลัยตามที่จำเลยที่ 1 ได้ข่มขืนใจให้กระทำ การกระทำของจำเลยย่อมเป็นความผิดสำเร็จฐานทำให้เสื่อมเสียเสรีภาพตามมาตรา 309 แห่งประมวลกฎหมายอาญาแล้ว และการที่จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้ร่วมกระทำความผิดกับจำเลยที่ 1 ได้เข้าแย่งและฉุดเด็กชายฉัตรชัยอายุ 8 ปีไปจากนางสาวสุภาภรณ์ซึ่งเป็นผู้ดูแลโดยใช้วิธีดึงเด็กชายฉัตรชัยไว้ได้และได้ร้องขอความช่วยเหลือ จำเลยที่ 2 จึงปล่อยและหนีไปโดยพรากเอาตัวเด็กชายฉัตรชัยไปไม่ได้ เป็นการกระทำไปไม่ตลอด การกระทำของจำเลยจึงเป็นความผิดฐานพยายามพรากผู้เยาว์ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 317, 80

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา