โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ มาตรา ๔ , ๖ , ๘ , ๑๕ , ๒๘ , ๓๑ , ๗๐ , ๗๕ , ๗๖ ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๒ , ๓๓ , ๙๑ , ๒๘๗ (๑) พระราชบัญญัติปรามการทำให้แพร่หลายและการค้าวัตถุอันลามก พ.ศ. ๒๔๗๑ มาตรา ๓ พระราชบัญญัติควบคุมกิจการเทปและวัสดุโทรทัศน์ พ.ศ. ๒๕๓๐ มาตรา ๔ , ๖ , ๗ , ๓๔ ให้แผ่นซีดีเพลง แผ่นวิดีโอ ซีดีคาราโอเกะของกลางที่ละเมิดลิขสิทธิ์จำนวน ๔ แผ่น ตกเป็นของเจ้าของลิขสิทธิ์ สั่งจ่ายเงินค่าปรับฐานละเมิดลิขสิทธิ์กึ่งหนึ่งให้แก่ผู้เสียหายซึ่งเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ และริบแผ่นวิดีโอซีดีอันเป็นภาพยนตร์ลามกจำนวน ๒๔ แผ่น กับแผ่นวิดีโอซีดีซึ่งเป็นเทปวัสดุโทรทัศน์ที่มิได้ผ่านการตรวจการพิจารณาและไม่ได้แสดงตราหมายเลขรหัสจำนวน ๕๓ แผ่น ของกลาง

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางพิจารณาแล้วพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ มาตรา ๓๑ , ๗๐ วรรคสอง พระราชบัญญัติปรามการทำให้แพร่หลายและการค้าวัตถุอันลามก พ.ศ. ๒๔๗๑ มาตรา ๓ พระราชบัญญัติควบคุมกิจการเทปและวัสดุโทรทัศน์ พ.ศ. ๒๕๓๐ มาตรา ๖ , ๓๔ การกระทำของจำเลยเป็นความผิดหลายกรรมต่างกันให้เรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๑ จำเลยอายุ ๑๖ ปีเศษ ลดมาตราส่วนโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๗๕ ให้กึ่งหนึ่ง จึงลงโทษฐานละเมิดลิขสิทธิ์ของผู้อื่นเพื่อการค้า ปรับ ๒๕,๐๐๐ บาท ฐานเพื่อประโยชน์ทางการค้ามีไว้ซึ่งวัตถุลามก ปรับ ๕๐๐ บาท ฐานประกอบกิจการให้เช่าหรือจำหน่ายเทปหรือวัสดุโทรทัศน์โดยไม่ได้รับอนุญาต ปรับ ๒,๐๐๐ บาท รวมโทษทุกกระทงความผิดเป็นปรับ ๒๗,๕๐๐ บาท จำเลยให้การรับสารภาพเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา มีเหตุบรรเทาโทษ ลดโทษให้กึ่งหนึ่ง ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๗๘ คงปรับ ๑๓,๗๕๐ บาท ไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๙ , ๓๐ ให้ซีดีเพลงของกลางที่ละเมิดลิขสิทธิ์ตามฟ้องข้อ ๒ (ก) จำนวน ๔ แผ่น ตกเป็นของเจ้าของลิขสิทธิ์และให้จ่ายเงินค่าปรับที่ได้ชำระตามคำพิพากษาฐานละเมิดลิขสิทธิ์เป็นจำนวนกึ่งหนึ่งให้แก่ผู้เสียหายซึ่งเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ ริบวัตถุลามกของกลาง

โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา โดยพนักงานอัยการซึ่งอัยการสูงสุดมอบหมายรับรองให้อุทธรณ์

ศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศพิจารณาแล้ว มีปัญหาต้องวินิจฉัยตามอุทธรณ์ของโจทก์ว่า สมควรริบแผ่นวิดีโอซีดีของกลางจำนวน ๕๓ แผ่นหรือไม่ เห็นว่า คดีนี้คำฟ้องของโจทก์มีคำขอให้ริบแผ่นวิดีโอซีดีของกลางจำนวน ๕๓ แผ่น มาด้วย แต่ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางมิได้มีคำวินิจฉัยในเรื่องของกลางดังกล่าว จึงเป็นการไม่ชอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศและวิธีพิจารณาคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศ พ.ศ. ๒๕๓๙ มาตรา ๒๖ ประกอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๘๖ (๙) ศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศเห็นสมควรยกปัญหานี้ขึ้นวินิจฉัยโดยไม่ต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลางพิจารณาพิพากษาก่อน และเห็นว่า ข้อเท็จจริงได้ความตามที่โจทก์ฟ้องและจำเลยให้การรับสารภาพว่า จำเลยประกอบกิจการธุรกิจจำหน่ายเทปหรือวัสดุโทรทัศน์ (แผ่นวิดีโอซีดี) โดยตั้งร้านจำหน่ายแผ่นวิดีโอซีดีโดยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนอันเป็นการฝ่าฝืนต่อกฎหมาย เจ้าพนักงานจับจำเลยพร้อมยึดได้แผ่นวิดีโอซีดีซึ่งเป็นเทปหรือวัสดุโทรทัศน์จำนวน ๕๓ แผ่น ที่จำเลยมีไว้ในการประกอบกิจการเป็นของกลาง ดังนี้ ความผิดฐานประกอบกิจการให้เช่า แลกเปลี่ยน หรือจำหน่ายด้วยประการใด ๆ ซึ่งเทปหรือวัสดุโทรทัศน์โดยทำเป็นธุรกิจ หรือโดยได้ประโยชน์ตอบแทน โดยไม่ได้รับอนุญาตนั้น สาระสำคัญในการกระทำผิดอยู่ที่จำเลยไม่ได้รับอนุญาตจากนายทะเบียน แผ่นวิดีโอซีดีของกลางจึงมิใช่ทรัพย์สินที่ได้ใช้หรือมีไว้เพื่อใช้ในการกระทำความผิดซึ่งศาลจะพึงมีอำนาจสั่งริบได้ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓ จึงไม่ริบแผ่นวิดีโอซีดีของกลางจำนวน ๕๓ แผ่น ?

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗ มาตรา ๓๑ (๑) พระราชบัญญัติปรามการทำให้แพร่หลายและการค้าวัตถุอันลามก พ.ศ. ๒๔๗๑ มาตรา ๓ และประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๗ (๑) ไม่ริบแผ่นวิดีโอซีดีของกลางจำนวน ๕๓ แผ่น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา