โจทก์ฟ้องว่า มีคนร้ายหลายคนบังอาจลักยางพาราแผ่น 11 มัดของนายจื้อผู้เสียหายไป ต่อมาเจ้าพนักงานจับจำเลยทั้งสองได้และยึดยางพาราแผ่น 1 มัดอันเป็นส่วนหนึ่งของทรัพย์ผู้เสียหายที่ถูกคนร้ายลักไปดังกล่าวเป็นของกลาง ทั้งนี้โดยจำเลยทั้งสองร่วมกันลักยางพาราแผ่น 11 มัด หรือมิฉะนั้นจำเลยทั้งสองก็ร่วมกันรับเอายางพาราแผ่น 1 มัดของผู้เสียหายที่ถูกคนร้ายลักไปดังกล่าวไว้โดยรู้อยู่ว่าเป็นทรัพย์ที่ได้มาจากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 335, 357, 83

จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 335 ลงโทษจำคุก

จำเลยทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยทั้งสองได้นำรถยนต์บรรทุกของผู้เสียหายนำยางพาราแผ่นชนิดหุ้มหัวจำนวน 100 มัด ยางพาราแผ่นชนิดมัดเอวจำนวน 50 มัด และชนิดลูกเต๋าจำนวน 30 ลูก ของผู้เสียหายจากจังหวัดระยองไปส่งที่ร้านจิ้งเฮงฮั้วและบริษัทฮ่วยชวนจำกัด ที่กรุงเทพมหานคร โดยผู้เสียหายให้ส่งยางพาราชนิดหุ้มหัวให้แก่ร้านนจิ้งเฮงฮั้ว ส่วนยางพาราแผ่นชนิดมัดเอวและชนิดลูกเต๋าให้ส่งแก่บริษัทฮ่วยชวน จำกัด ปรากฏว่ายางพาราแผ่นชนิดหุ้มหัวที่ส่งให้แก่ร้านจิ้งเฮงฮั้วขาดจำนวนไป 11 มัด และกลับปรากฏว่ามียางพาราชนิดมัดเอวซึ่งเป็นคนละชนิดและคนละจำนวนกับยางพาราแผ่นจำนวน11 มัดที่ขาดหายไป เกินอยู่ที่บริษัทฮ่วยชวนจำกัด 1 มัด แต่ยางพาราที่เกินนี้ฟังได้ว่าจำเลยทั้งสองเป็นคนเอาไป ข้อเท็จจริงตามที่โจทก์ฟ้องและที่นำสืบ โจทก์มุ่งประสงค์ให้ศาลลงโทษจำเลยทั้งสองเฉพาะยางพาราแผ่นชนิดหุ้มหัวที่ขาดหายไปจำนวน 11 มัดเท่านั้น โจทก์ไม่ได้มุ่งประสงค์ให้ลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อหาลักทรัพย์หรือรับของโจร ยางพาราชนิดมัดเอวส่วนที่เกิน จึงพิพากษายกฟ้อง โจทก์และจำเลยมิได้ฎีกาข้อเท็จจริงที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ยางพาราของกลางชนิดมัดเอวเป็นคนละชนิดและคนละจำนวนกับยางพาราแผ่นที่ขาดหายไปและเป็นยางพาราส่วนที่เกินข้อเท็จจริงดังกล่าวนั้นจึงฟังเป็นยุติ คงมีปัญหาตามที่โจทก์ฎีกาเพียงว่า ยางพาราชนิดมัดเอวของกลาง โจทก์มุ่งประสงค์จะให้ศาลลงโทษจำเลยทั้งสองฐานลักทรัพย์หรือรับของโจรหรือไม่ เห็นว่าฟ้องโจทก์ข้อ 1 กล่าวว่า เมื่อระหว่างวันที่ 21 ตุลาคม 2525เวลากลางวัน ถึงวันที่ 22 ตุลาคม 2525 เวลากลางวัน ได้มีคนร้ายหลายคนบังอาจลักยางพาราแผ่น 11 มัด หนัก 660 กิโลกรัม ของนายจื้อ แซ่ตั้ง ผู้เสียหายไป และตามฟ้องของโจทก์ข้อ 2 กล่าวว่า ต่อมาวันที่ 24 ตุลาคม 2525 เวลากลางวัน เจ้าพนักงานตำรวจจับจำเลยทั้งสองซึ่งเป็นลูกจ้างของผู้เสียหายได้ และยึดยางพาราแผ่น 1 มัด หนัก 60 กิโลกรัม ทรัพย์ส่วนหนึ่งของผู้เสียหายที่ถูกคนร้ายลักไปดังกล่าวในข้อ 1 เป็นของกลาง ทั้งนี้ตามวันเวลาดังกล่าวจำเลยทั้งสองได้ร่วมกันลักเอายางพารา 11 มัด หนัก 660 กิโลกรัม หรือมิฉะนั้นตามวันเวลาดังกล่าวจนถึงวันที่ 24 ตุลาคม 2525 เวลากลางวัน จำเลยทั้งสองได้ร่วมกันรับเอายางพาราแผ่น1 มัด หนัก 60 กิโลกรัมของผู้เสียหายที่ถูกคนร้ายลักไปดังกล่าวในฟ้องข้อ 1 ไว้โดยรู้ว่าเป็นทรัพย์อันไม่ได้มาจากการกระทำผิดฐานลักทรัพย์ ศาลฎีกาพิเคราะห์ฟ้องโจทก์ดังกล่าวแล้วเห็นว่า โจทก์มุ่งฟ้องเฉพาะยางพารา 11 มัด หนัก 660 กิโลกรัมที่ขาดหายไป และโจทก์ก็ระบุในฟ้องข้อ 2 ว่ายางพารา 1 มัด หนัก 60 กิโลกรัมของกลางคือยางพาราส่วนหนึ่งของยาพารา 11 มัด ที่หายไปดังกล่าวในฟ้องข้อ 1 เมื่อข้อเท็จจริงฟังเป็นยุติตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยดังกล่าวมาแล้วข้างต้นว่ายางพาราแผ่นของกลางจำนวน 1 มัด เป็นยางพาราแผ่นนอกเหนือจากข้อกล่าวหาและเป็นคนละชนิดกับยางพาราแผ่นที่หายไปจำนวน 11 มัด และไม่ใช่ยางพาราแผ่นอันเป็นส่วนหนึ่งในจำนวน 11 มัดด้วยแล้ว จึงเป็นที่เห็นได้ชัดแล้วว่าโจทก์มิได้มุ่งประสงค์ให้ศาลลงโทษจำเลยทั้งสองในข้อหาลักทรัพย์หรือรับของโจรยางพาราแผ่นของกลางที่เกินจำนวนข้อเท็จจริงที่ปรากฏในทางพิจารณาแตกต่างกับข้อเท็จจริงที่กล่าวในฟ้อง และไม่ใช่เป็นเรื่องที่โจทก์ประสงค์ให้ลงโทษ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ด้วยเหตุผลดังกล่าวจึงชอบแล้ว ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา