โจทย์ฟ้องว่า จ.ขายสุราต่างตำบลที่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ จ. ตามกฎหมายลักษณอาญาศก ๑๒๗ มาตรา ๒๖

ศาลจังหวัดลงโทษ จ.ตามพระราชบัญญัติ อากรชั้นใน จ.ศ. ๑๒๔๘ มาตรา ๒๖

จ.อุทธรณ์ว่า ศาลเดิมยกกฎหมายมาลงโทษนอกจากคำขอของโจทย์

ศาลอุทธรณ์ข้าหลวงพิเศษตัดสินว่า กฎหมายที่โจทย์ขอให้ลงโทษไม่เกี่ยวกับความผิดที่จำเลยกระทำ ศาลเดิมไม่ควรรับฟ้องเช่นนี้ไว้ให้ยกฟ้องโจทย์

โจทย์ฎีกาว่าแม้โจทย์จะอ้างกฎหมายผิดก็เป็นธรรมดาบุคคลจะไม่ผลั้งเผลอเสียเลยเปนไปไม่ได้แลจำเลยมิได้หลงต่อสู้ ขอให้ลงโทษ

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทย์ฟ้องขอให้ลงโทษจ.ตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๖ ไม่เกี่ยวกับเรื่องสุรา แลโจทย์ก็ได้ทราบแล้วว่าผิด แล จ.ได้คัดค้านในชั้นอุทธรณ์ ฝ่ายโจทย์ก็มิได้ขอแก้ไขอย่างไร ศาลอุทธรณ์จึงยกฟ้องโจทย์ โจทย์ฎีกาก็มิได้ข้อแก้ไขฟ้องให้ถูกต้องหรือรับสารภาพว่าเขียนชื่อกฎหมายพลั้งเผลอไปอย่างไรไม่มีเหตุอย่างไรจะลงโทษ จ.ตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๖ ได้ ให้ยกฟ้อง

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา