โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เปิดกิจการโรงแรม และได้ขออนุญาตตั้งสถานบริการอาบ อบ นวด โคราชบริการและสถานบริการเต้นรำ ภายในบริเวณโรงแรม โดยมีผู้จัดการของโจทก์หรือตัวแทนของผู้เช่ากิจการโรงแรมเป็นผู้มีชื่อในใบอนุญาตติดต่อกันเรื่อยมา ในปี 2517โจทก์ให้พลเอกเนตร เขมะโยธิน เข้าเป็นผู้มีชื่อถือใบอนุญาตสถานบริการทั้งสองแห่ง แต่พลเอกเนตรได้ให้ใส่ชื่อจำเลยเป็นผู้มีชื่อถือใบอนุญาตแทน ต่อมาพลเอกเนตรถึงแก่อนิจกรรมโจทก์จึงขอให้จำเลยเปลี่ยนชื่อผู้ถือใบอนุญาตมาเป็นกรรมการโจทก์ หรือผู้จัดการโจทก์แต่จำเลยเพิกเฉย ขอให้บังคับจำเลยดำเนินการเปลี่ยนชื่อผู้ถือใบอนุญาตให้ตั้งสถานบริการ อาบ อบนวด โคราชบริการ และใบอนุญาตให้ตั้งสถานเต้นรำจากจำเลยเป็นชื่อนางสาวโชติรัตน์ เขมะโยธิน ประธานกรรมการโจทก์ หากจำเลยเพิกเฉยให้ถือเอาคำพิพากษาหรือคำสั่งศาลเป็นการแสดงเจตนาแทนจำเลย

ศาลชั้นต้นพิจารณาคำฟ้องแล้ว พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พระราชบัญญัติสถานบริการ พ.ศ. 2509มาตรา 4 ซึ่งแก้ไขโดยพระราชบัญญัติสถานบริการ (ฉบับที่ 3)พ.ศ. 2525 ได้บังคับห้ามมิให้ผู้ใดตั้งสถานบริการ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่ และในการขออนุญาต เงื่อนไขการอนุญาตและการขอต่ออายุใบอนุญาตก็จะต้องปฏิบัติตามกฎกระทรวงคุณสมบัติของผู้ขออนุญาตตั้งสถานบริการจะต้องเป็นไปตามข้อกำหนดในมาตรา 6ทั้งได้กำหนดพนักงานเจ้าหน้าที่ผู้ออกใบอนุญาตสำหรับกรุงเทพมหานครหมายถึงผู้บัญชาการตำรวจนครบาล ในจังหวัดอื่นหมายถึงผู้ว่าราชการจังหวัดเท่านั้น เห็นว่า ตามเจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติสถานบริการตราออกมาเพื่อรักษาไว้ซึ่งความสงบเรียบร้อย ศีลธรรม วัฒนธรรมและประเพณีอันดีของชาติ แสดงว่าใบอนุญาตให้ตั้งสถานบริการเป็นใบอนุญาตเฉพาะตัวของผู้รับอนุญาตโดยเฉพาะ จะขออนุญาตแทนกันไม่ได้และพระราชบัญญัติฉบับนี้มิได้มีบทบัญญัติว่าด้วยการโอนใบอนุญาตให้ตั้งสถานบริการไว้เป็นการยืนยันให้เห็นว่า ใบอนุญาตตั้งสถานบริการเป็นใบอนุญาตที่พนักงานเจ้าหน้าที่ตามที่ระบุไว้จะต้องพิจารณาออกให้เฉพาะตัวผู้ขออนุญาตและผู้ขอต่ออายุใบอนุญาตที่มีคุณสมบัติครบถ้วนตามที่กำหนดในกฎหมายนี้เท่านั้น โจทก์จึงไม่อาจฟ้องขอให้บังคับจำเลยโอนใบอนุญาตให้โจทก์ได้ตามฟ้อง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา