โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 138, 289,90, 91, 32 พระราชบัญญัติอาวุธปืน เครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิดดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืน พ.ศ. 2490 มาตรา 55, 78และริบของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 138 วรรคสอง, 289(2), 80 พระราชบัญญัติอาวุธปืนเครื่องกระสุนปืน วัตถุระเบิด ดอกไม้เพลิง และสิ่งเทียมอาวุธปืนพ.ศ. 2490 มาตรา 55, 78 วรรคแรก ลงโทษฐานมีเครื่องกระสุนปืนไว้ในครอบครอง จำคุก 2 ปี ฐานขัดขวางเจ้าพนักงานในการปฏิบัติการตามหน้าที่และฐานพยายามฆ่าเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่เป็นกรรมเดียวผิดต่อกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าเจ้าพนักงานซึ่งกระทำการตามหน้าที่อันเป็นบทหนักที่สุดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 90 จำคุกตลอดชีวิต เมื่อลงโทษจำคุกตลอดชีวิตแล้ว ก็ไม่อาจนำโทษจำคุก 2 ปี มารวมได้อีก เพราะต้องห้ามตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 91(3) คงลงโทษจำคุกตลอดชีวิตสถานเดียว และริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีปรากฏจากคำเบิกความของผู้เสียหายว่าเมื่อจำเลยชะลอความเร็วของรถเพราะติดรถยนต์คันอื่นซึ่งติดสัญญาณไฟแดงเพื่อจะเลี้ยวขวา ผู้เสียหายจึงได้ลงจากรถยนต์ปิกอัพวิ่งไปกระโดดเกาะบันไดขึ้นหลังคารถตรงประตูรถด้านหน้าด้านคนขับจำเลยได้ขับรถเบี่ยงลงถนนทางด้านซ้ายเฉียดเสาไฟฟ้าข้างถนนเพื่อให้เสาไฟฟ้าเบียดกระแทกตัวผู้เสียหายให้ตกจากรถ เมื่อเลยสี่แยกค่ายจิระประวัติไป ผู้เสียหายปีนขึ้นไปอยู่บนหลังคารถจำเลยได้ขับรถชิดซ้ายเพื่อให้กิ่งไม้ข้างถนนถูกตัวผู้เสียหายซึ่งอยู่บนหลังคารถและขับรถส่ายไปมาเพื่อให้ผู้เสียหายตกจากรถนั้นเห็นว่า การกระทำของจำเลยดังกล่าวก็เพื่อที่จะหลบหนีผู้เสียหายกับพวกซึ่งเป็นเจ้าพนักงานตำรวจไม่ให้จับกุมได้เท่านั้น แม้จะขับรถส่ายไปมาก็เป็นการกันมิให้รถยนต์ของเจ้าพนักงานตำรวจแซงขึ้นหน้ารถตนเองได้ ซึ่งหากจำเลยมีเจตนาฆ่าคงจะกระทำในโอกาสแรกโดยการขับรถยนต์บรรทุกคันเกิดเหตุพุ่งเข้าชนผู้เสียหายในขณะที่ผู้เสียหายยืนโบกมือ ขวางทางอยู่กลางถนนที่ด่านตรวจหมู่บ้านเขาขาดการที่จำเลยไม่หยุดรถเมื่อผู้เสียหายกับพวกส่งสัญญาณให้หยุดที่ด่านตรวจโดยเร่งความเร็วหลบแผงกั้นเป็นด่านตรวจของเจ้าพนักงานตำรวจ และขับรถส่ายไปมาในขณะที่ผู้เสียหายอยู่บนหลังคารถด้วยนั้น ตามพฤติการณ์จำเลยมีเจตนาที่จะหลบหนีให้พ้นการตรวจค้นและจับกุมของเจ้าพนักงานตำรวจเพียงอย่างเดียวอันเป็นความผิดฐานขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าพนักงานโดยใช้กำลังประทุษร้ายเท่านั้น ส่วนที่จำเลยขับรถเบี่ยงลงถนนด้านซ้ายเฉียดเสาไฟฟ้าข้างถนนนั้น ก็ปรากฏว่าก่อนที่จำเลยจะขับรถ เบี่ยงไปเช่นนั้นมีรถยนต์หลายคันจอดขวางติดสัญญาณไฟแดงอยู่ เมื่อได้สัญญาณไฟเขียว จึงเป็นไปได้ที่จำเลยรีบร้อนขับรถออกไปเพื่อให้พ้นจากการถูกจับกุมและไม่อาจ ขับรถออกไปทันทีได้จึงต้องเบี่ยงลงข้างทางที่มีที่ว่างพอให้ รถยนต์บรรทุกสิบล้อที่จำเลยขับผ่านไปได้ เผอิญตรงนั้นมีเสาไฟฟ้า อยู่ 1 ต้น จำเลยจึงต้องขับรถเบี่ยงเฉียดเสาไฟฟ้านั้นไปรถยนต์บรรทุกที่จำเลยขับเป็นรถขนาดใหญ่และเพิ่งเป็นขณะออกรถย่อมไม่อาจใช้ความเร็วสูงได้ข้อเท็จจริงดังกล่าวฟังได้เพียงว่าจำเลยมีเจตนาหลบหนีเจ้าพนักงานตำรวจเพื่อให้พ้นจากการถูกจับกุมการกระทำของจำเลยยังไม่ถึงขั้นพยายามฆ่าเจ้าพนักงานโดยเล็งเห็นผลการกระทำของตนแต่อย่างใด

พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดฐานขัดขวางเจ้าพนักงานในการปฏิบัติการตามหน้าที่โดยใช้กำลังประทุษร้าย ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 138 วรรคสอง ให้จำคุก 2 ปี รวมกับโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ เป็นจำคุก 4 ปี ความผิดฐานพยายามฆ่าเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289, 80 ให้ยกฟ้อง นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค 2

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา