โจทก์ฟ้องว่า นายมานิตย์ลูกจ้างของจำเลยที่ 1 ขับรถยนต์ของจำเลยที่ 1 โดยประมาท ชนท้ายรถยนต์ของโจทก์เสียหาย หลังเกิดเหตุ จำเลยที่ 1 ได้ทำหนังสือมอบอำนาจให้จำเลยที่ 2 เป็นตัวแทนมาติดต่อตกลงเรื่องค่าเสียหายและจำเลยที่ 2 ในฐานะตัวแทนได้ทำบันทึกตกลงเอารถยนต์ของโจทก์ไปทำการซ่อมแซมให้ ซึ่งเป็นการทำการภายในขอบอำนาจที่จำเลยที่ 1 มอบอำนาจให้ แต่จำเลยทั้งสองไม่ปฏิบัติ ขอให้ศาลพิพากษาบังคับจำเลยทั้งสอง

ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า โจทก์บรรยายฟ้องยืนยันว่าจำเลยที่ 2เป็นตัวแทนทำการแทนจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 2 จึงไม่ต้องร่วมรับผิดด้วย ให้ยกฟ้องจำเลยที่ 2

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ที่โจทก์ฎีกาเป็นข้อกฎหมายว่า หลังจากฟ้องแล้วจำเลยที่ 1 ยื่นคำให้การว่ามิได้มอบอำนาจให้จำเลยที่ 2 เป็นตัวแทนทำสัญญาตกลงใช้ค่าเสียหายกับโจทก์ จำเลยที่ 2ทำโดยไม่มีอำนาจ ศาลควรรับฟ้องจำเลยที่ 2 ไว้พิจารณาเพื่อให้โอกาสโจทก์และจำเลยทั้งสองพิสูจน์ว่าจำเลยที่ 1 มอบอำนาจให้จำเลยที่ 2 ทำการแทนจำเลยที่ 1 หรือไม่ หากศาลด่วนวินิจฉัยว่าตัวแทนไม่ต้องรับผิดเป็นส่วนตัวแล้วบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 805, 807, 812, 823 ก็นำมาใช้บังคับแก่ตัวแทนและตัวการไม่ได้นั้น ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์บรรยายฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ทำหนังสือมอบอำนาจให้จำเลยที่ 2เป็นตัวแทนมาติดต่อตกลงเรื่องค่าเสียหาย จำเลยที่ 2 ในฐานะตัวแทนได้ทำบันทึกชดใช้ค่าซ่อมแซมรถยนต์ของโจทก์ ซึ่งเป็นการทำการภายในขอบอำนาจที่จำเลยที่ 1 มอบอำนาจให้ โดยโจทก์มิได้กล่าวอ้างว่าจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นตัวแทนได้กระทำการไปโดยปราศจากอำนาจหรือทำนอกเหนือขอบอำนาจของตัวแทน จึงไม่ใช่กรณีที่จำเลยที่ 2 จะต้องรับผิดต่อโจทก์ตามความในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 823 วรรคสอง แม้ศาลจะให้รับฟ้องในส่วนที่เกี่ยวกับจำเลยที่ 2 ไว้พิจารณา ก็ไม่มีทางที่ศาลจะพิพากษาให้จำเลยที่ 2 ต้องรับผิดได้ ที่ศาลล่างทั้งสองไม่รับฟ้องโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2 จึงชอบแล้ว

อนึ่ง โจทก์ฎีกาขอให้รับฟ้องจำเลยที่ 2 ไว้พิจารณา โจทก์ควรเสียค่าขึ้นศาลเพียง 200 บาท ไม่ต้องเสียตามจำนวนทุนทรัพย์

พิพากษายืน คืนค่าขึ้นศาลชั้นฎีกาส่วนที่เกิน 200 บาทให้โจทก์.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา