โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสั่งจ่ายเช็คของธนาคารกรุงเทพ จำกัด สาขาถนนมิตรภาพ จังหวัดนครราชสีมา ลงวันที่ 20 มกราคม 2521 จำนวนเงิน 14,000 บาทให้แก่โจทก์เพื่อชำระหนี้ วันที่ 9 สิงหาคม 2521 โจทก์ไปเรียกเก็บเงินตามเช็ค ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงิน อ้างว่าบัญชีปิดแล้ว ทั้งนี้จำเลยออกเช็คโดยเจตนาไม่ให้มีการใช้เงินตามเช็ค ฯลฯ ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. 2497 มาตรา 3

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้อง แล้ววินิจฉัยว่าคดีโจทก์ขาดอายุความพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า การนับอายุความเริ่มนับแต่วันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินเป็นลายลักษณ์อักษร คดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยออกเช็คสั่งจ่ายเงิน 14,000 บาท เพื่อชำระหนี้แก่โจทก์ ลงวันที่ 20 มกราคม 2521 โจทก์นำเช็คไปเบิกเงินในวันนั้น ธนาคารแจ้งว่าเงินในบัญชีไม่พอจ่าย ให้ติดต่อผู้สั่งจ่ายโดยพนักงานธนาคารแจ้งด้วยวาจา ครั้นวันที่ 9 สิงหาคม 2521 โจทก์นำเช็คไปเบิกเงินอีก ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินอ้างว่าบัญชีปิดแล้ว ปัญหาว่าคดีขาดอายุความหรือไม่ ศาลฎีกาเห็นว่าธนาคารมีหน้าที่ต้องจ่ายเงินตามเช็ค ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 991 เมื่อโจทก์นำเช็คไปเบิกเงินปรากฏว่าเงินในบัญชีของจำเลยไม่พอจ่าย จึงให้ติดต่อกับผู้สั่งจ่าย ถือได้ว่าธนาคารได้ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คนั้น แม้จะเป็นการปฏิเสธด้วยวาจา เพราะตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็คก็ดี ประมวลกฎหมายแพ่งว่าด้วยเช็คก็ดี ไม่ได้บัญญัติไว้ว่าการปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คต้องทำเป็นหนังสือ ความผิดของจำเลยจึงเกิดขึ้นตั้งแต่วันนั้น เมื่อโจทก์มิได้ร้องทุกข์ และนำคดีมาฟ้องภายหลังรู้เรื่องความผิด และรู้ว่าจำเลยกระทำความผิดเป็นเวลา 8 เดือนเศษ คดีโจทก์ขาดอายุความตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 96

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา