โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสิทธิครอบครองในที่ดิน 17 ไร่ จำเลยกับพวกหยอดเมล็ดข้าวโพดลงในที่ดินของโจทก์ โจทก์ได้รับความเสียหายขอให้ศาลบังคับจำเลยและบริวารไม่ให้มาเกี่ยวข้องและใช้ค่าขาดประโยชน์

จำเลยให้การว่า ที่ดินพิพาทเป็นที่ดินจัดสรรของนิคมสร้างตนเองลพบุรี

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ ก่อนเริ่มสืบพยาน คู่ความแถลงรับกันว่าที่พิพาทเป็นที่ในบริเวณจัดสรรของนิคมสร้างตนเองและผู้ที่จะเข้าครอบครองได้ ต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่ของนิคมและคู่ความท้ากันว่า หากเจ้าหน้าที่นิคมสร้างตนเองชี้ขาดตามหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคมว่าฝ่ายใดเป็นฝ่ายมีสิทธิครอบครองโดยชอบแล้ว อีกฝ่ายหนึ่งยอมแพ้คดีโดยถือเอาหลักฐานที่มีอยู่ในนิคมสร้างตนเองเป็นใหญ่ และไม่ติดใจสู้ในประเด็นข้ออื่นอีกต่อไป

ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์หาได้อ้างหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคมสร้างตนเอง และเจ้าหน้าที่นิคมมาเป็นพยานไม่ ส่วนจำเลยได้อ้างเจ้าหน้าที่นิคมและเอกสารหลักฐานอันมีอยู่ที่นิคมมาเป็นพยาน และเจ้าหน้าที่ของนิคมได้เบิกความประกอบเอกสารยืนยันว่า ทางนิคมได้จัดสรรที่ดินให้จำเลยได้เข้าครอบครองทำกินตลอดมา ฉะนั้น ตามเอกสารดังกล่าวซึ่งเป็นหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคม และตามคำเบิกความของเจ้าหน้าที่นิคมสร้างตนเองจึงฟังได้ว่าเจ้าหน้าที่นิคมได้ชี้ขาดตามหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคมว่าที่พิพาทเป็นของจำเลย จำเลยได้เข้าครอบครองตรงตามคำท้าระหว่างโจทก์จำเลยแล้ว พยานโจทก์ไม่มีน้ำหนักและไม่ตรงตามคำท้า ซึ่งให้ถือเอาหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคมเป็นใหญ่ในคำท้ามิได้ระบุว่าจำเลยจะต้องแสดงว่าตนได้รับใบครอบครองสิทธิในที่พิพาทตามพยานหลักฐานฟังได้ว่า เจ้าหน้าที่นิคมชี้ขาดตามพยานหลักฐานที่มีอยู่ที่นิคมว่า จำเลยเป็นผู้มีสิทธิครอบครองโดยชอบตามคำท้าโจทก์จึงต้องเป็นฝ่ายแพ้คดี

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา