คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่าเมื่อวันที่ ๒๒ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๖๙ หรือวันแรม ๑๓ ค่ำเดือน ๘ หลัง จำเลยกระทำการชิงทรัพย์

จำเลยต่อสู้อ้างฐานที่อยู่

ทาง พิจารณาได้ความว่าวันแรม ๑๓ ค่ำเดือน ๘ หลังตรงกับวันที่ ๖ สิงหาคม พ.ศ. ๒๔๖๙ แต่เจ้าพนักงานทำการไต่สวนเรื่องนี้เมื่อวันที่ ๒๙ กรกฎาคม เพราะฉะนั้นในวัน ๑๓ ค่ำเดือน ๘ หลัง จำเลยจะกระทำ+ผิดไม่ได้ จึงเหลือแต่วันที่ ๒๒ กรกฎาคม ซึ่งหาว่า จำเลยทำผิด คำพะยาน โจทก์มีคำเจ้าทรัพย์ให้การว่าในวันเกิดเหตุเปนแรม ๑๓ ค่ำเดือน ๘ ก่อน ( ตรงกับวันที่ ๗ กรกฎาคม ) ครั้นถูกชักหน้าเข้ากลับให้การว่างเดือน ๘ หลัง ( ตรงกับวันที่ ๖ สิงหาคม ) เพราะฉะนั้นควรฟังคำเจ้าทรัพย์ว่าวันเกิดเหตุเปนวันแรม ๑๓ ค่ำ ๒ เดือน ๘ ก่อน ซึ่งตรงกับวันที่ ๗ กรกฎาคม เมื่อโจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำผิดวันที่ ๒๒ ดังนี้ แต่วันนั้นหาได้มีการชิงทรัพย์ขึ้นไม่ ทำให้ จำเลยหลงต่อสู้คดี ศาลฎีกาจึงตัดสินยกฟ้อง โจทก์ปล่อย จำเลยไป

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา