คดีสืบเนื่องมาจากเมื่อวันที่ 29 สิงหาคม 2527 ผู้ร้องฎีกาคัดค้านคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ที่ให้ยกคำร้องของผู้ร้อง และศาลชั้นต้นสั่งในวันเดียวกันนั้นเองให้ผู้ร้องนำค่าขึ้นศาลตามทุนทรัพย์มาชำระให้ครบถ้วนภายใน 7 วัน ต่อมาวันที่ 6 กันยายน 2527 ผู้ร้องยื่นคำร้องขอเลื่อนการนำค่าขึ้นศาลมาชำระมีกำหนด30 วัน

ศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้อง และสั่งไม่รับฎีกาของผู้ร้อง

ผู้ร้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ให้ผู้ร้องชำระค่าขึ้นศาลภายใน 7 วันนั้น ศาลชั้นต้นยังมิได้อ่านหรือแจ้งคำสั่งนั้นให้ผู้ร้องทราบตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 140 (3) ถือว่าผู้ร้องยังไม่ทราบคำสั่งดังกล่าว พิพากษายกคำสั่งศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาใหม่

เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาว่าผู้ร้องได้ทราบคำสั่งของศาลชั้นต้นที่ให้ผู้ร้องนำเงินค่าขึ้นศาลตามทุนทรัพย์มาชำระตั้งแต่เมื่อใด เรื่องนี้ศาลชั้นต้นได้สั่งในฎีกาของผู้ร้องในวันที่ผู้ร้องยื่นฎีกานั้นเองว่า 'ให้ผู้ร้องนำค่าขึ้นศาลตามทุนทรัพย์มาชำระให้ครบถ้วนภายใน 7 วันนับแต่วันนี้แล้วจะพิจารณาสั่งฎีกาของผู้ร้อง หากไม่ชำระภายในกำหนดดังกล่าวถือว่าทิ้งฎีกา' และในท้ายฎีกาผู้ร้องมีข้อความชัดว่า ผู้ร้องรอฟังคำสั่งศาลอยู่ถ้าไม่รอให้ถือว่าทราบแล้ว ดังนี้ต้องถือว่าผู้ร้องได้ทราบคำสั่งของศาลชั้นต้นดังกล่าวในวันที่ 29สิงหาคม 2527 ซึ่งเป็นวันที่ศาลชั้นต้นสั่งในฎีกาของผู้ร้องเมื่อผู้ร้องไม่นำเงินค่าขึ้นศาลมาชำระภายใน 7 วันซึ่งครบกำหนดในวันที่ 5 กันยายน 2527 ตามคำสั่ง ต้องถือว่า ผู้ร้องทิ้งฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 174 (2) ประกอบกับมาตรา 153 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลาย พุทธศักราช 2483 การที่ผู้ร้องขอขยายระยะเวลานำค่าขึ้นศาลมาชำระมีกำหนด 30 วันนั้น ก็เป็นการยื่นคำร้องเมื่อสิ้นระยะเวลาที่ศาลกำหนด และไม่ใช่กรณีเหตุสุดวิสัย จึงไม่มีเหตุที่จะอนุญาต

พิพากษากลับ ให้บังคับคดีไปตามคำสั่งของศาลชั้นต้น.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา