คดีสามสำนวนนี้ศาลชั้นต้นรวมพิจารณาแล้วพิพากษาขับไล่จำเลยออกจากห้องพิพาทกับให้ใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ จำเลยอุทธรณ์ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับอุทธรณ์ แต่ศาลอุทธรณ์สั่งให้รับอุทธรณ์เฉพาะที่คัดค้านว่าศาลสั่งงดสืบพยานเป็นการมิชอบ แล้วจำเลยไม่จัดการนำส่งสำเนาอุทธรณ์แก่โจทก์ภายในเวลาที่ศาลชั้นต้นกำหนด ศาลชั้นต้นจึงส่งสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์สั่ง

ศาลอุทธรณ์สั่งว่า จำเลยมิได้จงใจเพิกเฉยไม่นำส่งสำเนาอุทธรณ์ให้โจทก์ภายในกำหนดที่ศาลชั้นต้นสั่ง ถือไม่ได้ว่าจำเลยทิ้งฟ้องให้จำเลยจัดการนำส่งสำเนาอุทธรณ์ภายใน 7 วันนับตั้งแต่วันทราบคำสั่ง

ศาลชั้นต้นอ่านคำสั่งศาลอุทธรณ์ให้จำเลยฟัง แล้วต่อมาโจทก์ยื่นคำร้องว่าจำเลยไม่จัดการนำส่งสำเนาอุทธรณ์แก่โจทก์ภายในกำหนดเวลาที่ศาลอุทธรณ์สั่งเป็นการทิ้งฟ้องอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ให้ศาลชั้นต้นไต่สวน แล้วศาลอุทธรณ์มีคำสั่งว่าการที่จำเลยนำเจ้าพนักงานส่งหมายนัดและสำเนาอุทธรณ์ให้โจทก์เกินกำหนด 7 วันไปเพียง 1 วัน เป็นเพราะศาลชั้นต้นออกหมายนัดส่งไปยังกองบังคับคดีแพ่งล่าช้า ทั้งตามมาตรา 132 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งก็มิได้บังคับเด็ดขาดว่าศาลต้องจำหน่ายคดี และเห็นว่าตามพฤติการณ์ยังไม่สมควรที่ศาลจะสั่งจำหน่ายคดี ให้ยกคำร้อง

โจทก์ฎีกาว่า จำเลยทิ้งฟ้องอุทธรณ์ ขอให้จำหน่ายคดี

ศาลฎีกาเห็นว่า คำสั่งของศาลอุทธรณ์ดังกล่าวเป็นคำสั่งระหว่างพิจารณาของศาลอุทธรณ์ โจทก์จะฎีกาก่อนศาลอุทธรณ์พิพากษาไม่ได้ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 247 และ 226

จึงให้ยกฎีกาโจทก์

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา