โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างโจทก์ มีหน้าที่ตรวจสอบบัญชีเก็บเงินค่าสินค้าจากลูกค้า และตัวแทนจำหน่ายสินค้าของโจทก์เมื่อเก็บเงินแล้วมีหน้าที่ต้องนำส่งโจทก์ทันที จำเลยที่ 2 เป็นผู้ค้ำประกันความเสียหายอันจำเลยที่ 1 กระทำในขณะเป็นลูกจ้าง จำเลยที่ 1 เก็บเงินค่าสินค้าจากลูกค้าโจทก์แล้วไม่ส่งโจทก์ตามระเบียบและได้ยืมเงินทดรองจ่ายจากโจทก์ไปอีกภายหลังจำเลยที่ 1 ได้ทำหนังสือรับสภาพหนี้ให้โจทก์รับรองจะชำระหนี้ให้ แต่จำเลยที่ 1 ก็ไม่ชำระ โจทก์ทวงถามจำเลยที่ 2 ก็ไม่ชำระ

จำเลยที่ 1 รับตามฟ้อง

จำเลยที่ 2 ต่อสู้ว่า เนื่องจากโจทก์ยอมผ่อนเวลาแก่จำเลยที่ 1 โดยจำเลยที่ 2 มิได้ตกลงด้วย จึงพ้นความรับผิด และเงินยืมจำเลยที่ 2 ก็ไม่จำต้องรับผิดด้วย

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชำระหนี้แก่โจทก์หากจำเลยที่ 1 ไม่ชำระให้จำเลยที่ 2 ชำระแทนเฉพาะเงินที่จำเลยที่ 1 เก็บแล้วไม่นำส่ง

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่โจทก์เพิ่งฟ้อง หาใช่เป็นการที่โจทก์แสดงเจตนาผูกนิติสัมพันธ์ยอมผ่อนเวลา (ขยายเวลา) ชำระหนี้อันมีกำหนดแน่นอนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 700 ประการใดไม่เพราะตามหนังสือรับสภาพหนี้ที่จำเลยที่ 1 ขอสัญญาว่าจะชำระหนี้ให้โจทก์ภายใน 30 วันนั้น เป็นการขอกำหนดเวลาชำระหนี้ฝ่ายเดียวโจทก์มิได้กำหนดด้วย จึงไม่ผูกพันโจทก์ จำเลยที่ 2 ต้องรับผิด

พิพากษายืน ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา