โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้ปืนยิงผู้ตาย ผู้ตายถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288 ตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ และริบของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 จำคุก 20 ปี ผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ จำคุก 6 เดือน เรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 91 รวมเป็นจำคุก 20 ปี 6เดือน ริบของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์ไม่มีประจักษ์พยานและพฤติการณ์แวดล้อมก็ไม่อาจปลงใจเชื่อได้สนิทว่าจำเลยได้ยิงผู้ตายจริงดังฟ้อง รูปคดียังเป็นที่ระแวงสงสัยอย่างมาก เห็นสมควรยกประโยชน์แห่งความสงสัยให้เป็นผลดีแก่จำเลยตามมาตรา 227 แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ส่วนข้อหาฐานมีอาวุธปืนมิได้รับอนุญาตนั้นจำเลยมิได้ฎีกาขึ้นมา และแม้ข้อหานี้จะต้องห้ามมิให้จำเลยฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ศาลฎีกาก็มีอำนาจยกขึ้นวินิจฉัยได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 185 ซึ่งศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อได้ความจากพยานโจทก์เองว่าปืนของกลางเป็นของผู้ตายมีไว้ และข้อเท็จจริงก็เป็นที่สงสัยอยู่ว่าผู้ตายอาจใช้ปืนของกลางยิงตัวเองตายก็ได้ ฉะนั้น จำเลยจึงไม่มีความผิดฐานมีอาวุธปืนของกลางไว้โดยไม่รับอนุญาตดังฟ้อง

พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ ของกลางไม่ริบ

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา