โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เช่าซื้อรถยนต์โจทก์ไป 1 คัน โดยมีจำเลยที่ 2 ที่ 3 และที่ 4 เป็นผู้ค้ำประกัน ต่อมาจำเลยที่ 1 ผิดนัดไม่ชำระค่าเช่าซื้อให้โจทก์ สัญญาจึงเลิกกัน ขอให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระค่าเสียหายทั้งสิ้น 44,067 บาท พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ 18ต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ

จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การ ส่วนจำเลยที่ 2 และที่ 4ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา

จำเลยที่ 3 ให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง โจทก์เรียกค่าเสียหายสูงเกินไป โจทก์สามารถบังคับให้จำเลยที่ 1 ชำระหนี้ได้ ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระเงิน 7,500 บาทแก่โจทก์ พร้อมดอกเบี้ยร้อยละ 7.5 ต่อปี นับแต่วันที่ 21 มกราคม2530 จนกว่าจะชำระเสร็จ คำขออื่นให้ยก

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันใช้ค่าเสียหาย 44,067 บาท แก่โจทก์ พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่วันฟ้องจนกว่าจะชำระเสร็จ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยที่ 3 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันชำระค่าเสียหายให้โจทก์ 7,500 บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เฉพาะในเรื่องค่าเสียหายเป็นว่าให้จำเลยทั้งสี่ร่วมกันใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ 44,067 บาท ตามฟ้อง เช่นนี้ ศาลฎีกาเห็นว่า ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไขคำพิพากษาศาลชั้นต้นแต่เพียงเล็กน้อยและทุนทรัพย์ที่พิพาทกันไม่เกินห้าหมื่นบาท จำเลยที่ 3 ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 ที่ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาจำเลยที่ 3 โดยเห็นว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไขมากนั้นไม่ชอบ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัยฎีกาจำเลยที่ 3

พิพากษายกฎีกาจำเลยที่ 3.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา