โจทก์ฟ้องว่า เมื่อประมาณ พ.ศ. 2497 จำเลยเช่าที่ดินโจทก์9 ตารางวาปลูกเรือน เมื่อครบสัญญามิได้ทำสัญญาเช่าต่อ คงให้เช่าโดยไม่มีกำหนดเวลา เดือนกรกฎาคม 2509 จำเลยตกลงให้ค่าเช่าตารางวาละ 5 บาท โจทก์ให้ทนายความมีหนังสือบอกเลิกการเช่าแล้ว จำเลยเพิกเฉยขอให้จำเลยรื้อเรือนและออกไปจากที่ดินโจทก์ และใช้ค่าเสียหายเดือนละ 45 บาท ตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2511 จนกว่าจะรื้อเรือนออกไป

จำเลยให้การว่า ได้เช่าที่ดินมา 43 ปีแล้ว ค่าเช่าตารางวาละ20 สตางค์ต่อเดือน เมื่อโจทก์ขอขึ้นค่าเช่าเป็นตารางวาละ 2 บาท3 บาท จำเลยก็ยอม ครั้นโจทก์ขอขึ้นเป็นตารางวาละ 5 บาท จำเลยไม่ตกลงด้วย การเช่าไม่เคยมีสัญญาเช่าต่อกัน โจทก์จะฟ้องขอให้บังคับคดีไม่ได้ จำเลยได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่าเคหะและที่ดิน พ.ศ. 2504 การขึ้นค่าเช่าเป็นเดือนละ 5 บาทต่อหนึ่งตารางวาเป็นโมฆะ โจทก์ยังไม่ได้บอกเลิกการเช่า

ก่อนสืบพยานคู่ความรับกันว่า ก่อนฟ้องโจทก์มีหนังสือบอกกล่าวให้จำเลยออกจากที่เช่าแล้ว และจำเลยได้ทำสัญญาเช่ากับโจทก์จริงมีกำหนด 9 เดือน และโจทก์รับว่าจำเลยเช่าเพื่อปลูกบ้านอยู่อาศัย

ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่าเคหะและที่ดิน พ.ศ. 2504 พิพากษาให้จำเลยรื้อเรือนและออกไปจากที่ดินโจทก์และใช้ค่าเสียหายให้โจทก์เดือนละ 45 บาทตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2511 เว้นเดือนมิถุนายนจนกว่าจำเลยจะออกจากที่ดินโจทก์

จำเลยอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นรับอุทธรณ์ข้อกฎหมาย 3 ข้อ

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาว่า จำเลยได้รับความคุ้มครองเพราะการขึ้นค่าเช่าเป็นโมฆะ แม้จำเลยจะยินยอมก็ใช้ไม่ได้ตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่า ฯลฯ มาตรา 11 ซึ่งเป็นกฎหมายเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อยของประชาชน

ศาลฎีกาวินิจฉัย พระราชบัญญัติควบคุมการเช่าเคหะและที่ดินพ.ศ. 2504 มิใช่กฎหมายที่เกี่ยวด้วยความสงบเรียบร้อยของประชาชนทั้งหมดและมาตรา 11 แห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวก็ห้ามแต่ผู้ให้เช่าจะเรียกร้องขึ้นค่าเช่าไม่ได้ แต่มิได้ห้ามผู้เช่าที่ตกลงยินยอมให้ค่าเช่าโดยสมัครใจ เมื่อจำเลยยินยอมให้ค่าเช่าที่ดินแก่โจทก์ซึ่งอยู่นอกอัตราค่าเช่าควบคุมตามกฎหมายแล้วย่อมไม่อยู่ในบังคับของมาตรา 11 แห่งพระราชบัญญัติควบคุมการเช่าเคหะและที่ดิน พ.ศ. 2504 ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา