โจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองตามสัญญาเช่าซื้อรถยนต์ ที่จำเลยที่ 2ซื้อไปจากโจทก์และผิดนัดชำระเงิน ขอให้บังคับจำเลยร่วมกันชำระเงินและส่งมอบรถยนต์คืนแก่โจทก์

จำเลยที่ 1 ยื่นคำให้การแล้ว ส่วนจำเลยที่ 2 ขาดนัดยื่นคำให้การ ต่อมาก่อนเริ่มสืบพยาน จำเลยที่ 2 ยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การอ้างว่าจำเลยที่ 2 ไปปฏิบัติงานที่ต่างจังหวัดไม่ทราบเรื่องที่ถูกฟ้อง เมื่อกลับมาเพิ่งทราบเรื่องที่ถูกฟ้องซึ่งล่วงเลยกำหนดยื่นคำให้การแล้ว จำเลยมิได้จงใจขาดนัด ขออนุญาตยื่นคำให้การ

โจทก์แถลงคัดค้าน

ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคำสั่งว่า จำเลยที่ 2 จงใจขาดนัดยื่นคำให้การ ให้ยกคำร้องแล้วศาลชั้นต้นดำเนินกระบวนพิจารณาต่อมา และพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ค่ารถยนต์ที่เช่าซื้อและค่าเสียหาย

จำเลยที่ 2 อุทธรณ์ และขอให้อนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การ และพิจารณาพิพากษาใหม่

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยในเรื่องขาดนัดยื่นคำให้การว่า การยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การ กฎหมายมิได้กำหนดระยะเวลาไว้ จึงต้องยื่นภายในเวลาที่สมควร จำเลยที่ 2 ปล่อยเวลาให้เนิ่นช้าไปถึง 1 เดือนเศษจึงได้ยื่นคำร้องแสดงว่าจำเลยที่ 2 จงใจขาดนัดยื่นคำให้การ

จำเลยที่ 2 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การส่งหมายเรียกและสำเนาคำฟ้องให้จำเลยที่ 2 แม้จะเป็นการส่งโดยชอบ แต่จำเลยก็ไม่ทราบเพราะไปตรวจกิจการทางภาคใต้เพิ่งทราบหลังจากกลับมาซึ่งล่วงพ้นกำหนดเวลายื่นคำให้การแล้ว ที่จำเลยที่ 2 มิได้ยื่นคำให้การภายในกำหนดจึงเป็นการขาดนัดโดยไม่จงใจ กรณีที่จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การนั้น ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 199 วรรคแรก ให้โอกาสจำเลยขออนุญาตยื่นคำให้การได้โดยมิได้กำหนดระยะเวลาแน่นอนไว้ เพียงแต่จำเลยจะต้องมาศาลเมื่อเริ่มต้นสืบพยาน หรือแจ้งให้ศาลทราบก่อนเริ่มสืบพยานถึงเหตุที่ตนมิได้ยื่นคำให้การ คดีนี้จำเลยที่ 2 ยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นคำให้การเมื่อวันที่ 4 สิงหาคม 2523 ก่อนวันสืบพยานโจทก์อันเป็นวันเริ่มต้นสืบพยาน จำเลยที่ 2 ย่อมมีสิทธิที่จะกระทำได้โดยชอบ แม้จำเลยที่ 2 จะปล่อยเวลาให้เนิ่นช้ามาถึง 1 เดือนเศษก็หาทำให้การขาดนัดยื่นคำให้การโดยไม่จงใจกลับกลายเป็นการขาดนัดโดยจงใจไปได้ไม่

พิพากษายกคำพิพากษาศาลล่างทั้งสอง ให้ศาลชั้นต้นอนุญาตให้จำเลยที่ 2 ยื่นคำให้การภายในกำหนดเวลาตามที่เห็นสมควร แล้วพิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปคดี

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา