โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เช่านาจากจำเลยในปี 2517 ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านา พ.ศ. 2517 ให้ได้เช่ามีกำหนด 6 ปี นับแต่วันที่กฎหมายใช้บังคับ แต่ในปี 2519 จำเลยไม่ยอมให้โจทก์เช่าทำนาต่อไป โจทก์ได้รับความเสียหาย จึงขอให้ศาลบังคับ

จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่ได้เช่านาพิพาทจากจำเลย โจทก์เป็นเพียงผู้รับจ้างทำนา ไม่ได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านาพ.ศ. 2517 ขอให้ยกฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยยอมให้โจทก์เช่านาพิพาทเป็นเวลา 6 ปีนับตั้งแต่วันที่พระราชบัญญัติคุ้มครองการเช่านา พ.ศ. 2517 ใช้บังคับ และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายว่า ลักษณะการทำนาของโจทก์ในที่พิพาทไม่ถือว่าเป็นการเช่าทรัพย์สินตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 537

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การเช่านานั้นพระราชบัญญัติควบคุมการเช่านาพ.ศ. 2517 มาตรา 4 ได้บัญญัติให้ความหมายไว้เป็นพิเศษแตกต่างไปจากการเช่าทรัพย์สินตามที่บัญญัติไว้ในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ ในเมื่อมีบทกฎหมายว่าด้วยการเช่านาไว้เป็นพิเศษโดยเฉพาะแล้ว จะนำบทบัญญัติทั่วไปว่าด้วยการเช่าทรัพย์สินในประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาใช้บังคับหาได้ไม่

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา