โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้ให้นายเลิศกระทำความผิด โดยบอกให้นายเลิศใช้อาวุธปืนยิงนายสำราญให้ถึงแก่ความตาย แล้วจำเลยกับนายเลิศได้ร่วมกันยิงนายสำราญถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 84, 83

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 84 จำคุก 15 ปี

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 84 วรรคสอง จำคุก 5 ปี

โจทก์และจำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อเท็จจริง เชื่อว่านายเลิศยิงผู้ตาย 1 นัดแล้ว จำเลยใช้ให้นายเลิศยิงผู้ตาย โดยร้องบอกให้ยิงซ้ำ แต่นายเลิศไม่ได้ยิงซ้ำ หากแต่คนอื่นยิงผู้ตายซ้ำแล้ววินิจฉัยต่อไปว่า ที่โจทก์ฎีกาว่าการที่จำเลยร้องบอกให้ยิงซ้ำมิใช่จำเลยเจาะจงให้นายเลิศยิงแต่ผู้เดียว แต่เป็นการบอกให้ใครคนใดคนหนึ่งในบรรดาญาติพี่น้องของจำเลยในที่เกิดเหตุยิงผู้ตายซ้ำ และการที่มีผู้ใช้ปืนยิงผู้ตายซ้ำอีก 2 นัดหลังจากที่จำเลยร้องบอก พอฟังได้ว่าพี่น้องของจำเลยคนใดคนหนึ่งยิงผู้ตายซ้ำตามที่จำเลยบอก ถือว่าจำเลยใช้ให้ผู้อื่น กระทำความผิด และผู้ถูกใช้ได้กระทำความผิดแล้วนั้น ศาลฎีกาเห็นว่าตามคำฟ้องโจทก์บรรยายฟ้องชัดว่า จำเลยใช้นายเลิศกระทำความผิดโดยบอกให้นายเลิศใช้ปืนยิงผู้ตายตามคำฟ้องไม่ได้กล่าวเลยว่าจำเลยใช้บุคคลอื่นให้กระทำความผิดนอกเหนือจากใช้นายเลิศ ฉะนั้น การที่คนอื่นซึ่งไม่ใช่นายเลิศเป็นคนยิงผู้ตายซ้ำ จะถือว่าจำเลยใช้ให้คนอื่นกระทำความผิดด้วย และผู้ถูกใช้ได้กระทำความผิดแล้วหาได้ไม่ เพราะโจทก์ไม่ได้บรรยายมาในฟ้องและเป็นข้อเท็จจริงที่โจทก์ไม่ประสงค์จะให้ลงโทษ จำเลยคงมีความผิดฐานใช้ให้นายเลิศกระทำความผิด แต่นายเลิศไม่ได้กระทำตามที่จำเลยใช้ ซึ่งมีโทษเพียงหนึ่งในสามของโทษที่กำหนดไว้สำหรับความผิดนั้น ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 84 วรรคสอง

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา