ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลยทั้งสองและบริวารออกจากห้องพิพาท ให้จำเลยทั้งสองส่งมอบห้องพิพาทแก่โจทก์ กับให้ร่วมกันชำระค่าซ่อมแซมเสาปูนเป็นเงิน 500 บาท และค่าเสียหายเดือนละ 3,000 บาท นับแต่วันถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไปจนกว่าจะส่งมอบห้องพิพาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ใช้ค่าเสียหายเดือนละ 2,500 บาท ค่าเสียหายนอกจากนี้ให้ยก จำเลยที่ 1 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "คดีคงมีปัญหาข้อกฎหมายมาสู่ศาลฎีกาตามฎีกาของจำเลยที่ 1 ว่า เช็คตามเอกสารหมาย ล.2 ซึ่งจำเลยที่ 1 จ่ายให้โจทก์และหนังสือรับเช็คดังกล่าวตามเอกสารหมาย ล.1 ที่โจทก์เขียนให้จำเลยที่ 1 นั้น ถือเป็นหลักฐานการเช่าห้องพิพาทเป็นหนังสือหรือไม่ โดยจำเลยที่ 1 ฎีกาว่า เอกสารดังกล่าวเป็นหลักฐานการเช่าเป็นหนังสือตามกฎหมาย ไม่จำต้องระบุว่าได้เช่ากันเมื่อใด ค่าเช่าเท่าใดเมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์ได้รับเช็คเอกสารหมาย ล.2 เป็นเงิน 30,000 บาท เท่าอัตราค่าเช่าที่โจทก์เรียกร้องประกอบกับหนังสือรับเช็คตามเอกสารหมาย ล.1 ย่อมถือได้ว่าเป็นการเช่าที่มีหลักฐานเป็นหนังสือแล้ว พิเคราะห์แล้ว เห็นว่าเช็คซึ่งจำเลยสั่งจ่ายให้แก่โจทก์ตามเอกสารหมาย ล.2 และหนังสือรับเช็คที่โจทก์ออกให้แก่จำเลยตามเอกสารหมาย ล.1 นั้น มิได้มีข้อความแสดงให้เห็นว่าเป็นการชำระค่าเช่า ย่อมไม่เป็นหลักฐานการเช่าเป็นหนังสือตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 538"

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา เนติบัณฑิตยสภา