โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดโต้ยาว 1 แขน ฟันทำร้ายนายบุญชายหลายที ถูกที่บริเวณศีรษะและใบหู จนเป็นเหตุให้นายบุญชายรับอันตรายสาหัส โดยใบหูขาด รูปหน้าเสียโฉมอย่างติดตัว และจำเลยยังใช้มีดดังกล่าวไล่ฟันนายบุญชายอีกหลายที โดยมีเจตนาฆ่าให้ตาย แต่ไม่บรรลุผล เพราะนายบุญชายหลบหลีกทัน มีคนอื่นมาช่วยเหลือห้ามปราม และบาดแผลที่นายบุญชายได้รับไม่ร้ายแรงพอที่จะทำให้ตายได้ในทันที ประกอบด้วยได้รับการรักษาพยาบาลทันท่วงที นายบุญชายจึงไม่ตายสมเจตนาของจำเลย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 80, 288, 295, 297 และริบมีดของกลาง

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 295 จำคุก 2 ปี ริบมีดของกลาง

โจทก์อุทธรณ์ขอให้ลงโทษฐานพยายามฆ่าผู้อื่น

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยมีเจตนาฆ่านายบุญชาย มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 288, 80 จำคุก 10 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกาว่า พยานหลักฐานยังไม่พอฟังว่าจำเลยกระทำความผิดฐานพยายามฆ่ากรณีเป็นเรื่องจำเลยทำร้ายจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายของผู้เสียหายเท่านั้น ทั้งเป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมายด้วย อนึ่ง จำเลยรับสารภาพต่อพนักงานสอบสวน เป็นประโยชน์แก่การพิจารณา และจำเลยได้ชดใช้ค่าทำขวัญให้ผู้เสียหาย จำเลยจึงควรได้รับการลดโทษ

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยใช้มีดฟันถูกผู้เสียหาย 2 ทีมีบาดแผล 3 แห่ง คือ ที่ข้างศีรษะขวาเหนือหู ยาวประมาณ 7 เซนติเมตรลึกจดกระดูกศีรษะ เย็บ 8 เข็ม ที่ข้างใบหูขวายาวประมาณ 6 เซนติเมตรลึกจดกระดูกศีรษะ เย็บ 7 เข็ม และที่ใบหูขวาขาด ยาวประมาณ 4 เซนติเมตรเย็บ 8 เข็ม ตามรายงานของแพทย์แล้ววินิจฉัยว่า กิริยาที่จำเลยถือจับด้ามมีดทั้งสองมือเหวี่ยงฟันผู้เสียหาย 2 ครั้งติด ๆ กัน ลักษณะและขนาดของมีดที่ใช้ฟันเฉพาะตัวมีดยาว 36 เซนติเมตร ด้ามยาว 19 เซนติเมตร ปลายมีดเป็นรูปหัวตัดกว้าง ประมาณ 8 เซนติเมตร จำเลยฟันถูกบริเวณศีรษะซึ่งเป็นที่สำคัญถูกใบหูขาด มีรายละเอียดบาดแผลดังกล่าวแล้วข้างต้น ต้องถือว่าจำเลยกระทำโดยมีเจตนาฆ่าผู้เสียหาย แต่ผู้เสียหายไม่ตายสมเจตนาจึงเป็นความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่น หาใช่เป็นความผิดฐานทำร้ายร่างกายจนเป็นเหตุให้เกิดอันตรายแก่กายไม่ และตามรูปเรื่องการกระทำของจำเลยไม่เป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย

ที่จำเลยขอให้ลดโทษลงอีก โดยอ้างเหตุว่าจำเลยรับสารภาพในชั้นสอบสวนก็ดี จำเลยได้ชดใช้ค่าทำขวัญให้ผู้เสียหายเป็นเงินจำนวนหนึ่งแล้วก็ดี ยังไม่เป็นเหตุผลที่จะลดโทษจำเลยให้เบากว่าที่ศาลอุทธรณ์กำหนด

พิพากษายืน

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา