มูลกรณีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 339 วรรคสองและวรรคสาม มาตรา 340 ตรี ประกาศคณะปฏิวัติ ฉบับที่ 11 ลงวันที่ 21 พฤศจิกายน 2514 ข้อ 14 ข้อ 15 ให้จำคุก 18 ปี กระทงหนึ่ง ตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ มาตรา 7 มาตรา 72ให้จำคุก 2 ปี กระทงที่สองและตาม มาตรา 8 ทวิ มาตรา 72 ทวิ ให้จำคุก 1 ปี เป็นกระทงที่สามรวมเป็นจำคุก 21 ปี ให้จำเลยคืนหรือใช้ราคาทรัพย์รวมเป็นเงิน 32,380 บาท แก่ผู้เสียหาย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ พิพากษายกฟ้องสำหรับข้อหาฐานมีอาวุธปืนไม่มีทะเบียนและข้อหาฐานพาอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต คงจำคุกกระทงแรก 18 ปี นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คงมีปัญหาขึ้นมาสู่ศาลฎีกาเพียงว่า จำเลยมีความผิดในข้อหามีอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาตและข้อหาพาอาวุธปืนไปในทางสาธารณะโดยไม่ได้รับอนุญาต ดังโจทก์ฎีกาหรือไม่ ข้อเท็จจริงฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2527 เวลาประมาณ 14 นาฬิกา มีชายสองคนขับรถจักรยานยนต์มาจอดที่หน้าร้านของผู้เสียหาย แล้วเข้าไปในร้านเพื่อซื้อไขควง จำเลยเป็นคนหนึ่งในจำนวนชายสองคนนี้ขณะผู้เสียหายหยิบไขควงให้จำเลยกับพวกเลือกดู จำเลยกับพวกได้ชักอาวุธปืนสั้นคนละกระบอกออกมาจ้องที่ผู้เสียหาย และบอกให้ผู้เสียหายไปเปิดลิ้นชักโต๊ะที่เก็บเงินแล้วบังคับให้ผู้เสียหายก้มศีรษะ จำเลยใช้อาวุธปืนตีผู้เสียหาย 2 ที ผู้เสียหายเปิดลิ้นชักให้พวกของจำเลยหยิบเงินสดจากลิ้นชักไป 3,000 บาทเศษ เงินสดที่ห่อไว้ในกระดาษหนังสือพิมพ์อีกจำนวน 27,900 บาท เครื่องคิดเลข 1 เครื่องและนาฬิกาข้อมือ 1 เรือน จากนั้นจำเลยกับพวกค้นตัวผู้เสียหายได้เงินสดไปอีกประมาณ 600 บาทแล้วบังคับให้ผู้เสียหายมุดเข้าไปใต้โต๊ะ และได้ใช้อาวุธปืนตีผู้เสียหายที่หลังและสะโพกอีกหลายที จากนั้นได้ลากผู้เสียหายออกมาใช้อาวุธปืนตีที่ขมับทั้งสองข้างจนผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กาย แล้วเอาไปขังไว้ในห้องน้ำหลังร้าน จากนั้นจำเลยกับพวกขับรถจักรยานยนต์หลบหนีไป และเอาพัดลมตั้งโต๊ะ 2 เครื่องไปด้วย ต่อมาวันที่ 9 พฤศจิกายน 2527 ผู้เสียหายไปที่สถานีตำรวจนครบาลบางเขนเห็นจำเลยซึ่งถูกจับในคดีอื่นถูกขังอยู่ในห้องขังของสถานีตำรวจ จึงแจ้งเจ้าพนักงานตำรวจจับกุมจำเลย

พิเคราะห์แล้ว คดีนี้จำเลยให้การปฏิเสธฟ้องโจทก์ทุกข้อหาโจทก์จึงต้องมีหน้าที่นำสืบให้ได้ความตามฟ้องทุกข้อหา สำหรับความผิดฐานมีอาวุธปืนโดยไม่ได้รับอนุญาต และพาอาวุธปืนไปตามทางสาธารณะ โดยไม่ได้รับอนุญาตให้มีอาวุธปืนติดตัว ตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ โจทก์มิได้นำสืบให้ได้ความว่า อาวุธปืนสั้นกระบอกที่จำเลยใช้ทำการชิงทรัพย์ผู้เสียหายคดีนี้เป็นอาวุธปืนที่จำเลยมิได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนท้องที่ตามกฎหมาย และจำเลยมิได้รับใบอนุญาตให้มีอาวุธปืนติดตัวทั้งมิได้นำอาวุธปืนกระบอกดังกล่าวมาเป็นหลักฐาน แม้จำเลยจะมิได้นำสืบปฏิเสธว่าอาวุธปืนกระบอกดังกล่าวจำเลยได้รับอนุญาตจากนายทะเบียนแล้ว และจำเลยได้รับใบอนุญาตให้มีอาวุธปืนติดตัว ก็ไม่อาจลงโทษจำเลยในความผิดสองฐานนี้ตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ ตามที่โจทก์ฎีกาได้ ส่วนที่โจทก์ฎีกาว่า จำเลยมีความผิดฐานพกพาอาวุธไปตามทางสาธารณะตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา371 ด้วยนั้น ปรากฏว่าศาลชั้นต้นพิพากษาเพียงว่า จำเลยมีความผิดฐานพาอาวุธปืนไปตามทางสาธารณะโดยไม่มีใบอนุญาตตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ มาตรา 8 ทวิ, 72 ทวิ ซึ่งแก้ไขใหม่แล้วเพียงบทเดียวโดยมิได้ปรับบทความผิดว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 371 อีกบทหนึ่งจึงเท่ากับยกฟ้องมาตรานี้เมื่อโจทก์มิได้อุทธรณ์ขอให้ปรับบทลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 371 อีกบทหนึ่งให้ถูกต้อง ข้อหาตามบทมาตราดังกล่าวจึงยุติตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น โจทก์จะฎีกาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 371 มิได้ เพราะมิได้ยกขึ้นว่ากล่าวกันมาในศาลอุทธรณ์ ศาลฎีกาจึงไม่รับวินิจฉัยฎีกาข้อนี้ให้ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา