โจทก์ ฟ้อง ว่า จำเลย เลิกจ้าง โจทก์ ซึ่ง เป็น ลูกจ้าง ประจำ เพราะเหตุ โจทก์ ไม่ สามารถ เพิ่ม วงเงิน ประกัน การ ทำงาน จาก 30,000 บาทเป็น 50,000 บาท ได้ โดย ที่ โจทก์ ไม่ ได้ เลื่อน ตำแหน่ง หรือ ต้องรับผิด ชอบ ใน หน้าที่ การงาน สูง ขึ้น จึง เป็น การ เลิกจ้าง ที่ไม่ เป็นธรรม ขอ ให้ บังคับ จำเลย จ่าย ค่าเสียหาย ค่าชดเชย สินจ้างแทน การ บอกกล่าว ล่วงหน้า และ ค่าจ้าง ที่ ค้าง ชำระ

จำเลย ให้การ ว่า จำเลย เรียก ประชุม พนักงาน และ ออก ระเบียบข้อบังคับ ว่า ให้ พนักงาน จัดหา บุคคล มา ค้ำประกัน การ ทำงาน ให้เรียบร้อย ภายใน 30 วัน พนักงาน ที่ มี สัญญา ค้ำประกัน ใน วงเงิน30,000 บาท ให้ เพิ่ม เป็น 50,000 บาท โจทก์ ไม่ ปฏิบัติ ตาม จำเลยให้ เวลา อีก 7 วัน โจทก์ ก็ ยัง เพิกเฉย จำเลย จึง สั่ง พัก งาน โจทก์ 3 วัน และ ให้ จัดหา ผู้ ค้ำประกัน ภายใน เวลา ดังกล่าว แต่ โจทก์ ไม่ปฏิบัติ ตาม ระเบียบฯ และ คำสั่ง อัน ชอบ ด้วย กฎหมาย ของ จำเลย จำเลยจึง เลิกจ้าง โจทก์ ได้ โดย ชอบ ขอ ให้ ยกฟ้อง

ศาลแรงงานกลาง พิพากษา ให้ จำเลย จ่าย ค่าชดเชย และ ค่าจ้าง ค้าง ชำระแก่ โจทก์ คำขอ อื่น ให้ ยก

จำเลย อุทธรณ์ ต่อ ศาลฎีกา

ศาลฎีกา แผนก คดีแรงงาน วินิจฉัย ประเด็น เรื่อง ค่าชดเชย ว่า คำสั่งของ จำเลย ที่ ให้ โจทก์ เพิ่ม วงเงิน ค้ำประกัน จาก 30,000 บาท เป็น50,000 บาท ดังกล่าว เป็น คำสั่ง อัน นอกเหนือ จาก การ ปฏิบัติ งาน ตามหน้าที่ ของ โจทก์ ฉะนั้น การ ที่ จำเลย เลิกจ้าง โจทก์ เพราะ เหตุ ที่โจทก์ ไม่ สามารถ จัดหา ผู้ ค้ำประกัน เพิ่มขึ้น ได้ ตาม ความ ประสงค์ของ จำเลย นั้น จึง มิใช่ กรณี ที่ ต้อง ด้วย ข้อ ยกเว้น ที่ จำเลย จะไม่ ต้อง จ่าย ค่าชดเชย แก่ โจทก์ ตาม นัย แห่ง ประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่อง การคุ้มครองแรงงาน ลง วันที่ 16 เมษายน 2515 ข้อ 47 (3) จำเลยต้อง จ่าย ค่าชดเชย แก่ โจทก์ สำหรับ ค่าจ้าง ที่ ค้าง ศาลแรงงานกลางพิพากษา ไม่ ถูกต้อง

พิพากษา แก้ เป็น ว่า ให้ จำเลย จ่าย ค่าจ้าง ที่ ค้าง แก่ โจทก์ เป็นเงิน 600 บาท นอกจาก ที่ แก้ คง ให้ เป็น ไป ตาม คำพิพากษาศาลแรงงานกลาง.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา ADMIN