โจทก์ฟ้องว่า จำเลยลักเครื่องยนต์ ฝาสูบเครื่องยนต์ และเหล็กหัวสูบน้ำของผู้เสียหาย หรือมิฉะนั้นก็รับของโจรทรัพย์ดังกล่าวขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 334, 357

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 334 จำคุก 9 เดือน คำให้การชั้นสอบสวนเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา ลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงจำคุก 6 เดือน

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า เชื่อว่าเครื่องยนต์ ฝาสูบ และหัวสูบน้ำของกลาง เป็นทรัพย์ที่มีผู้นำมาใช้ทำเหมืองแร่และถูกเผาทิ้งไว้ในบริเวณเหมืองร้างไม่มีผู้ใดดูแล และจำเลยได้ขายเป็นเศษเหล็กให้นายสำเริง เมื่อจำเลยทราบว่าผู้เสียหายกล่าวหาว่าจำเลยลักทรัพย์หรือรับของโจรของกลางดังกล่าวจำเลยได้เข้ามอบตัวต่อพนักงานสอบสวน อันแสดงถึงความสุจริตของจำเลย โดยจำเลยเชื่อว่าของกลางดังกล่าวเจ้าของได้ทอดทิ้งจำเลยจึงได้ขายเป็นเศษเหล็กแก่นายสำเริง โดยไม่มีเจตนาทุจริต การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดฐานลักทรัพย์

พิพากษายืน.

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา