มีผู้ร้ายลักทรัพย์ของโจทย์มาจำนำที่โรงรับจำนำของจำเลย ๆ รับจำนำทรัพย์นั้นไว้ ศาลตัดสินลงโทษผู้ร้ายแลให้ใช้ราคาทรัพย์ให้โจทย์แต่ผู้ร้ายหาได้ใช้ราคาทรัพย์แก่โจทย์ไม่ โจทย์จึงฟ้องเรียกทรัพย์ที่จำเลยรับจำนำไว้คืน

จำเลยคัดค้านว่า แม้ผู้ร้ายจะไม่ได้ใช้ทรัพย์แก่โจทย์ก็ดี แต่ก็ได้ต้องจำคุกแทนการใช้ทรัพย์แล้ว เมื่อโจทย์จะยังคงเรียกทรัพย์จากจำเลยได้อีก ก็เปนการที่โจทย์ได้ผลถึง ๒ ทาง

ฎีกาวินิจฉัยว่า เหตุที่ผู้ร้ายต้องจำแทนการใช้ทรัพย์นั้น ไม่เปนเหตุให้เจ้าทรัพย์ขาดกรรมสิทธิในทรัพย์ เพราะฉนั้นเมื่อเจ้าทรัพย์พบของที่โรงจำนำก็เรียกคืนได้โดยไม่ต้องไถ่ ตามนัยฎีกาที่ ๕๗๓/๒๔๖๕ ให้ยกฎีกาจำเลย

หมายเลขคดีดำศาลฎีกา

แหล่งที่มา กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา